Σχολή Κακών Τεχνών: ALBUM TOY ΜΗΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ: QUEENSRYCHE

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που κάθε κυκλοφορία των Queensryche αποτελούσε μια σημαντική είδηση για τους οπαδούς του progressive metal. Άλλωστε, μιλάμε για μια ιδιόμορφη περίπτωση μπάντας, καθώς οι 'Ryche θεωρούνται μέρος της "αγίας τριάδας" του είδους, παρότι σ' όλη τους την καριέρα κυκλοφόρησαν, ουσιαστικά, 2-3 ξεκάθαρα prog δίσκους όλους κι όλους. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, το συγκρότημα που δημιούργησε το, κατά πολλούς, καλύτερο concept album όλων των εποχών, το "Operation: Mindcrime" είχε καταντήσει ανέκδοτο, καθώς αρχικά για καιρό είχαν φτάσει σε σημείο να αφήνουν άλλους να γράφουν τις συνθέσεις τους και στη συνέχεια ήρθε όλος εκείνος ο χαμός με την αποχώρηση του Tate, η δικαστική διαμάχη για το όνομα και το "ξεκατίνιασμα" που ταίριαζε περισσότερο σε μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές κι όχι σε μια από τις, πάλαι ποτέ, κραταιές μπάντες του συνόλου του metal.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Η "εξωγηπεδική" μάχη με τον Tate κερδίσθηκε και μετά από έναν δίσκο που βγήκε γιατί "έπρεπε να βγει", οι Αμερικανοί είναι εδώ για να αποδείξουν ότι δεν είναι "τελειωμένοι". Και το αποδεικνύουν. Σε κάθε του ακρόαση το "Condition Human" δίνει την αίσθηση ότι γράφτηκε από μια μπάντα που είναι ξανά ΟΜΑΔΑ κι αυτή η ομάδα είναι καλά προπονημένη κι αποφασισμένη. Αν ψάξουμε για την πραγματική έννοια κι ουσία του prog, τότε το "Condition Human" δεν είναι πραγματικά προοδευτικό, καθώς πατάει ξεκάθαρα πάνω στις φόρμες της σπουδαίας νιότης του συγκροτήματος, έχοντας πιο "σκληρό" κι, όσο γίνεται, εκσυγχρονισμένο ήχο. Δεν νομίζω όμως ότι στην προκειμένη το πρωτόλειο ή η εξέλιξη είναι η ουσία. Οι Queensryche επιστρέφουν με ένα πραγματικά καλό album μετά από πολύ καιρό, με τον δίσκο που ίσως θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει μετά το "Promised Land".

Πραγματικά από τις εισαγωγικές νότες του εναρκτήριου "Arrow of Time", το οποίο είναι και το πρώτο single του δίσκου, καταλαβαίνει κανείς τι θα ακολουθήσει. Οι χαρακτηριστικές δισολίες είναι εδώ, τα ιδιαίτερα χτυπήματα στα δέρματα των τυμπάνων του Rockenfield είναι εδώ, ο La Torre θυμίζει ακόμα περισσότερο Tate κι ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν μέσα από την οπτική ματιά του σήμερα ξεκινά. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, ενώ ο μέσος οπαδός της μπάντας κι ακροατής του είδους θα καλωσορίσει με ευχαρίστηση τις πρώτες ακροάσεις του "Condition Human", δεν είναι ένας δίσκος που θα μνημονεύουμε, πιθανότατα, στο μέλλον. Είναι ένα album προσεγμένο, δυνατό, αξίζει σίγουρα να φέρει το όνομα της μπάντας, αλλά κάτι του λείπει. Ίσως να είναι η πηγαία έμπνευση, ίσως να 'ναι το ξάφνιασμα που επιζητούν οι οπαδοί του είδους (μην ξεχνάμε ότι το "A Dramatic Turn of Events" των Theater δεν ήταν πρωτότυπο μεν για τα δεδομένο της μπάντας, αλλά ήταν μια "περιπετειώδης" δισκάρα!), ίσως να 'ναι το ότι οι 'Ryche επί της ουσίας μ' αυτόν τον δίσκο κάνουν την πραγματική τους επανεκκίνηση και θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο για να τους κρίνουμε πραγματικά.

Με το χέρι στην καρδιά, δεν είμαι σίγουρος ότι το "Condition Human" είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσα ή θ' ακούσω αυτόν τον μήνα. Η ουσιαστική όμως επιστροφή μιας από τις αγαπημένες μου μπάντες, μιας μπάντας που επηρέασε το σύνολο του "σκληρού ήχου" όσο λίγες, είναι σίγουρα η είδησή του μήνα. Και γι' αυτό δικαίως βρίσκονται εδώ, με μας να περιμένουμε πλέον ακόμα περισσότερα και να γινόμαστε πιο σκληροί κριτές για το μέλλον.