ΞΑΝΑΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟ HARRY POTTER AND THE SORCERER'S STONE

Ομολογώ ότι δεν ήμουνα ποτέ φανατικός οπαδός της σειράς ταινιών Harry Potter. Μπορεί να έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχω διαβάσει τα βιβλία. Ίσως πάλι να παίζει ρόλο το ότι ξεκίνησα να βλέπω τα Harry Potter αρκετά αργοπορημένα, περίπου μια δεκαετία μετά την κυκλοφορία της, εδώ παρουσιαζόμενης, πρώτης ταινίας και σε ηλικία που αυτή η αίσθηση της μαγείας της παιδικότητας είχε χαθεί ή, ορθότερα, κρυφτεί κάπου μέσα βαθιά. Ίσως, τέλος, το ότι είδα σχεδόν όλα τα φιλμ του franchise μονοκοπανιά να μη μου άφησε χώρο να τα εμπεδώσω και να κατασταλάξουν μέσα μου. Δεν πέρασα άσχημα με τον κόσμο που δημιούργησε η Rowling. Πέρασα μια χαρά για την ακρίβεια. Κάποιες ταινίες μου άρεσαν περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Αλλά πέρασαν ευχάριστα οι ώρες μου. Απλά δεν μπόρεσα ποτέ να "βυθιστώ" σε αυτόν τον κόσμο της μαγείας της.

Χρόνια μετά βρέθηκα να ξαναβλέπω το Harry Potter and the Sorcerer's Stone, το πρώτο έργο του κινηματογραφικού franchise. Αφορμή μάλλον στάθηκε το ότι το ίδιο διάστημα είχα αφεθεί στον κόσμο του βιντεοπαιχνιδιού Hogwarts Legacy, το οποίο μου είχε όντως προκαλέσει μια αίσθηση μαγείας που μου έλειπε από τις ταινίες, βάζοντας με στο τριπάκι να δοκιμάσω να δώσω στις ταινίες μια δεύτερη ευκαιρία.

Κι είχα δίκιο που το έκανα. Είμαι της άποψης πως από μια ηλικία και μετά, όταν αρχίζουμε να ενηλικιωνόμαστε, προσπαθούμε λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε να κλείσουμε το παιδί σε ένα μπαούλο βαθιά στο μπουντρούμι του μυαλού μας και να το παίξουμε ενήλικες, ενώ αργότερα όντως κάπου ξεχνάμε εκείνο το παιδί, καθώς η ενήλική ζωή μας έχει μπουχτίσει και νικήσει. Και μετά, κάποιοι από εμάς τουλάχιστον, θυμόμαστε. Εγώ λοιπόν με την εν λόγω ταινία κι αφού είχε προηγηθεί η ενασχόλησή μου με το παιχνίδι, θυμήθηκα! Θυμήθηκα τη μαγεία του να είσαι παιδί, μαζί με τις δυσκολίες και τις τόσο διαφορετικές, πολλές φορές αφελείς και φαινομενικά ανούσιες, ανησυχίες της ηλικίας. Θυμήθηκα πως είναι να κάνεις νέους φίλους και τόσο απλά, άμεσα και φυσικά, να γίνονται "οικογένειά" σου και να είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια, θυμήθηκα πως είναι να κάνεις σκανταλιές και να προσπαθείς να τη γλυτώσεις ή μερικές φορές να σε τσακώνουν, αλλά αντί να τιμωρείσαι να ανταμείβεσαι γι' αυτές (όπως επί της ουσίας συμβαίνει στην ταινία)!

Η απεικόνιση του Hogwarts και γενικότερα του κόσμου της μαγείας σε αυτή την ταινία είναι εξαιρετική κι έχει επιτευχθεί με τόσο πολύ μεράκι. Ξαναβλέποντας τον Radcliffe και τον Grint και τη Watson ως παιδιά ξανάνιωσα κι εγώ, την ίδια στιγμή που βέβαια στεναχωρήθηκα από τις αρκετές απώλειες ανάμεσα στους ηθοποιούς του franchise που είχαμε στον πραγματικό κόσμο στο μεσοδιάστημα. Η ίδια η ιστορία της ταινίας θα έλεγε κανείς πως βρίσκεται στη θέση του συνοδηγού, καθώς το φιλμ λειτουργεί περισσότερο ως μια εισαγωγή στον κόσμο του Harry Potter, εισάγοντάς μας τη λογική του, τις φατρίες, τις σχέσεις που σχηματίζονται, τους δασκάλους και τα μαθήματα και τα ξόρκια, αλλά κι ένα σκοτάδι που δρα υπόγεια κι έναν εχθρό που δεν φαίνεται ακόμα, αλλά δημιουργεί σκοτεινές υποσχέσεις για το μέλλον. 

Στο τέλος η ταινία με άφησε απολύτως ικανοποιημένο και με μια διάθεση να χαθώ ολοκληρωτικά αυτή τη φορά στον κόσμο και να "ξεζουμίσω" και τις επόμενες ταινίες. Λειτουργεί εξαιρετικά τόσο ως μια ταινία για παιδιά όσο κι ως μια ταινία για μεγαλύτερα "παιδιά", που δεν έχουν χάσει τη μαγεία ή που είτε επιθυμούν να την ξαναβρούν, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει και το σκοτάδι της ή την υπόσχεση του σκοταδιού, που θα γίνει ακόμα εντονότερη στις επόμενες ταινίες.