Πριν από ένα χρόνο και κάτι "έφυγε" από τη ζωή ο Άλκης Αλκαίος. Η είδηση του θανάτου του "έπαιξε" για κάνα-δυό μέρες στα "άδυτα" των ειδήσεων και συζητήθηκε, λίγο περισσότερο είναι η αλήθεια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κι έπειτα ξεχάστηκε... Ή μήπως όχι; Διότι η είδηση δεν ήταν το ότι ο Άλκης πέθανε, αλλά το ότι έζησε. Έζησε και έμαθε σε γενιές ολόκληρες να γράφουν στίχο. Να ταξιδεύουν μ' αυτόν. Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα σ' αυτό το κείμενο σε εγκυκλοπαιδικά στοιχεία που αφορούν τη ζωή του Άλκη Αλκαίου. Γνωρίζουμε τόσο λίγα άλλωστε, ενώ κι οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν τόσο μα τόσο σπάνιες. Ούτε στην ασθένειά του θα αναφερθώ. Δεν υπάρχει λόγος. Για όποιον θέλει να γνωρίσει πράγματα για τον Άλκη, άλλωστε, υπάρχει το διαδίκτυο και, πολύ περισσότερο, υπάρχουν οι στίχοι του, η κληρονομιά του. Εγώ θέλω να αναφερθώ στο πως γνώρισα τον Άλκη Αλκαίο (ακόμα κι αν δεν τον συνάντησα κατ' ιδίαν ποτέ), στο πόσο με επηρέασε, στο πως και στο γιατί τον θεωρώ "δάσκαλό" μου...
Στα μέσα της δεκαετίας του '90 κι όντας "φρεσκο" γυμνασιόπαιδο πέρασα "εν μια νυκτί" από τους Nirvana στους Black Sabbath κι από εκεί στους Iron Maiden και τους Metallica για να καταλήξω στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και να ανοιχθούν μπροστά μου οι άγνωστοι, ως τότε, ορίζοντες της ελληνόφωνης ροκ. "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει..." κι έτσι απλά, τόσο απλά, έγινε η πρώτη, ουσιαστική, επαφή μου με τον Αλκη Αλκαίο, ο οποίος σύντομα έμαθα πως δεν είχε ουδεμία σχέση με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο λαϊκό-ποπ τροβαδούρου ο οποίος μεσουρανούσε στα ελληνικά μουσικά δρώμενα. Άλλωστε και το Άλκης Αλκαίος ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Βαγγέλη Λιάρου, πράγμα το οποίο ομολογώ πως έμαθα αρκετά αργότερα. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να συνειδητοποιώ πως όλο και περισσότερα τραγούδια που γνώριζα και με συνάρπαζε ο στίχος τους είχαν έναν κοινό παρονομαστή: τον Άλκη Αλκαίο! Το "Σαν να μη σ' έχασα ποτέ" του Βασιλη, το "Ερωτικό" σε μουσική του Θάνου ΜΙκρούτσικου που πρωτοτραγούδησε ο Μανώλης Μητσιάς, τα "Πλοία των Ερώτων", προϊόν της συνεργασίας του πάλι με τον Μικρούτσικο και τον Δημήτρη Μητροπάνο και τόσα, τόσα άλλα... Δειλά-δειλά άρχισα κι εγώ να γράφω στίχο και να συνειδητοποιώ πως είχα μια έφεση σ' αυτό, ίσως επειδή δυσκολευόμουν να εκφραστώ με άλλους τρόπους. Κι όσο περισσότερο δούλευα πάνω σ' αυτό το χάρισμά μου, τόσο περισσότερο ένιωθα την ανάγκη να "μαθαίνω" τον Άλκη Αλκαίο και να ακολουθώ τα βήματά του. Διότι ο Άλκης μου έμαθε να γράφω αλληγορικά, ο Άλκης μου έμαθε να γράφω για φτερά... για όνειρα... ίσως επειδή φοβόμουν να πετάξω και να ονειρευτώ. Ο Άλκης μου τα έμαθε όλα αυτά. Σε μένα και σε τόσους άλλους...
"Αχ Μαργαρίτα, τα πέταλα ρίχτα, σε τσέπες παιδιών
Φιλιά ν' αρμενίσουν, σημάδια ν' αφήσουν στο δικό τους παρόν"
Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν κι άφησαν κι εκείνα τα σημάδια τους και θα συνεχίσουν να τ' αφήνουν. Διότι ο Αποστόλης Μπουλασίκης παρομοιάζει τη "Μαργαρίτα" (η οποία είναι αφιερωμένη στον Άλκη) με την έμπνευση (όπως μας αποκάλυψε ο Βασίλης στην παρουσίαση του πρώτου μέρους του "Δραπέτη" η οποία έγινε αποκλειστικά στον Atlantis) και τα παιδιά αυτά, όπως το αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον εγώ, είναι οι "μαθητές" του Άλκη, οι συνεχιστές του έργου του. Διότι όπως προείπα, ο Άλκης Αλκαιος έμαθε σε γενίες ολόκληρες να γράφουν στίχο κι όχι απλά να γράφουν, αλλά να εκφράζονται ουσιαστικά, να "ξεγυμνώνουν" την ψυχή τους μέσα απ' αυτόν.
Πρόσφατα ο Μίλτος Πασχαλίδης κυκλοφόρησε ένα βιβλίο-cd με τίτλο "Αγύριστο κεφάλι. Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα..." κι εν μέρει μου έδωσε το εναυσμα γι' αυτό εδώ το άρθρο. Θέλω να κλείσω με την εξής παρατήρηση: ίσως κάποιος, μαθαίνοντας επιφανειακά 2-3 πράγματα για τη ζωή του Αλκη Αλκαίου να πει πως τελικά δεν ήταν τόσο συναρπαστική. Όσοι όμως τον γνώρισαν κι όσοι συνεχίζουν να τον γνωρίζουν μέσα από τους στίχους του έχουν κάθε λόγο να διαφωνούν μ' αυτήν την οπτική. Διότι το να μπορείς να ταξιδεύεις με τέτοιο τρόπο έχοντας ως οδηγό το μυαλό σου και μόνο, έ δεν είναι μικρό πράγμα...
Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος
(Αναδημοσίευση από το www.atlantisfm.gr στο μουσικό καφενεδάκι του οποίου ο Δημοσθένης αρθρογραφεί εβδομαδιαίως)
"Αχ Μαργαρίτα, τα πέταλα ρίχτα, σε τσέπες παιδιών
Φιλιά ν' αρμενίσουν, σημάδια ν' αφήσουν στο δικό τους παρόν"
Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν κι άφησαν κι εκείνα τα σημάδια τους και θα συνεχίσουν να τ' αφήνουν. Διότι ο Αποστόλης Μπουλασίκης παρομοιάζει τη "Μαργαρίτα" (η οποία είναι αφιερωμένη στον Άλκη) με την έμπνευση (όπως μας αποκάλυψε ο Βασίλης στην παρουσίαση του πρώτου μέρους του "Δραπέτη" η οποία έγινε αποκλειστικά στον Atlantis) και τα παιδιά αυτά, όπως το αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον εγώ, είναι οι "μαθητές" του Άλκη, οι συνεχιστές του έργου του. Διότι όπως προείπα, ο Άλκης Αλκαιος έμαθε σε γενίες ολόκληρες να γράφουν στίχο κι όχι απλά να γράφουν, αλλά να εκφράζονται ουσιαστικά, να "ξεγυμνώνουν" την ψυχή τους μέσα απ' αυτόν.
Πρόσφατα ο Μίλτος Πασχαλίδης κυκλοφόρησε ένα βιβλίο-cd με τίτλο "Αγύριστο κεφάλι. Ο Άλκης Αλκαίος που γνώρισα..." κι εν μέρει μου έδωσε το εναυσμα γι' αυτό εδώ το άρθρο. Θέλω να κλείσω με την εξής παρατήρηση: ίσως κάποιος, μαθαίνοντας επιφανειακά 2-3 πράγματα για τη ζωή του Αλκη Αλκαίου να πει πως τελικά δεν ήταν τόσο συναρπαστική. Όσοι όμως τον γνώρισαν κι όσοι συνεχίζουν να τον γνωρίζουν μέσα από τους στίχους του έχουν κάθε λόγο να διαφωνούν μ' αυτήν την οπτική. Διότι το να μπορείς να ταξιδεύεις με τέτοιο τρόπο έχοντας ως οδηγό το μυαλό σου και μόνο, έ δεν είναι μικρό πράγμα...
Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος
(Αναδημοσίευση από το www.atlantisfm.gr στο μουσικό καφενεδάκι του οποίου ο Δημοσθένης αρθρογραφεί εβδομαδιαίως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου