ADRENALINE MOB - "MEN OF HONOR"

Τα λεγόμενα “supergroups” έχουν γίνει λίγο της μόδας τα τελευταία χρόνια. “Σημάδια των καιρών” θα πει κάποιος, “εμπορικά tricks” θα πει κάποιος άλλος. Είναι πάντως γεγονός πως οι διάφορες τέτοιου είδους ενώσεις “πρωτοκλασάτων” μουσικών δεν έχουνε προσφέρει τα αναμενόμενα, όντας στις περισσότερες περιπτώσεις “πυροτεχνήματα”. Οι Adrenaline Mob ξεκίνησαν το 2011 έχοντας την στάμπα του “supergroup”, με τον Russell Allen των Symphony X στα φωνητικά και τον κιθαρίστα Mike Orlando, αλλά το “βαρύ” όνομα ήταν σίγουρα ο Mike Portnoy, η φυγή του οποίου από τους Dream Theater ήταν τότε ακόμα “νωπή”. Τα media ασχολήθηκαν εκτεταμένα μαζί τους κι η κυκλοφορία του ντεμπούτου τους “Omerta” ήταν αναμφίβολα ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στο πεδίο της σκληρής μουσικής για το 2012. Μιλώντας επί προσωπικού, ήταν ένα album το οποίο με κέρδισε, καθώς πέρασα καλά ακούγοντάς το κι ανακαλύπτοντας κάποιες διαφορετικές πτυχές του ταλέντου των συμμετεχόντων μουσικών (ιδίως του Russell Allen), παρότι ήταν κάπως “άνισο”, έχοντας κορυφές σαν τον “Indifferent”, αλλά κι αρκετά fillers. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ήταν ένα album που άφησε, εν μέρει, ικανοποιημένους σχεδόν τους πάντες, όντας δυνατό κι εμπορικό συνάμα.

Ερχόμαστε στο 2014. Ο Mike Portnoy έχει πια αποχωρήσει (ΚΑΙ) από τους Adrenaline Mob και μαζί του έχει αποχωρήσει μέρος της “λάμψης”, όχι όμως της ουσίας. Οι Adrenaline Mob δεν αντιμετωπίζονται πια ως supergroup, παρότι τα καινούρια μέλη, ο AJ Pero των Twisted Sister και ο John Moyer των Disturbed, μόνο “τυχαία” ονόματα δεν είναι. Ακούγοντας όμως και το δεύτερο album τους που φέρει τον τίτλο “Men of Honor” και το οποίο παρουσιάζουμε εδώ σήμερα, μου “γεννήθηκε” η εξής απορία: μήπως τελικά οι Adrenaline Mob δεν ήταν ποτέ supergroup, αλλά η όλη ιδέα ήταν να είναι ένα project “φτασμένων” μουσικών οι οποίοι, εκτός των άλλων, ήθελαν να “ξεσκάσουν”, να ροκάρουν και να περάσουν καλά; Ναι, ο δίσκος έχει εμπορική υφή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μοιάζουν τα τραγούδια του τυποποιημένα ή “κλισαρισμένα”. Και την αμαρτία μου θα την πω, ο Portnoy είναι ένας από τους αγαπημένους μου ντράμερ, αλλά εδώ δεν μου λείπει ούτε το παίξιμό του ούτε το γεγονός πως όταν έχεις τον Portnoy στη σύνθεσή σου αναγκαστικά βάζεις πολύ μπροστά τα τύμπανα στη μίξη. Άλλωστε ο AJ Pero φροντίζει από το πρώτο λεπτό του οργιώδους εναρκτήριου “The Mob is Back” να βάλει “γκολ από τα αποδυτήρια”. Πάντως αυτός που ξεχωρίζει ξεκάθαρα είναι ο Russell Allen, ένας από τους πληρέστερους και πιο χαρισματικούς τραγουδιστές του σήμερα, ο οποίος εμφανώς εδώ χαλαρώνει και διασκεδάζει, ερμηνεύοντας με κέφι, πάθος και ψυχή, τραγουδώντας κάτι διαφορετικό από τα πιο απαιτητικά και πολυεπίπεδα θέματα των θεών του prog Symphony X.

Όσον αφορά την ουσία του δίσκου, τα κομμάτια δηλαδή, έχω να παρατηρήσω ότι θα ήθελα λίγο περισσότερο στιχουργικό βάθος, ιδίως στα πιο χαλαρά κομμάτια. Κατά τ’ άλλα και μάλλον σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους, θεωρώ ότι στο “Men of Honor” δεν υπάρχουν καθόλου fillers, κομμάτια δηλαδή που απλά συμπληρώνουν τη διάρκεια του album, καθώς όλα τα τραγούδια ακούγονται σε κάθε περίπτωση ευχάριστα. Προσωπικά ξεχώρισα τα “The Mob is Back”, “Men of Honor” και “Feel the Adrenaline” από τα πιο δυνατά και πωρωτικά, καθώς και τα “Crystal Clear” και “Behind these Eyes” από τα πιο χαλαρά, ενώ το “Come on Get Up” είναι μάλλον η πιο εμπορική στιγμή του δίσκου.

Κλείνοντας, αν σας άρεσε το “Omerta”, αν σας “ψήνει” η ιδέα του να ακούσετε έναν σύγχρονο, καλοπαιγμένο hard rock-ίζοντα heavy metal δίσκο ή αν απλά είστε οπαδοί της φωνάρας του Russell Allen, εμπιστευτείτε τους Adrenaline Mob, εμπιστευτείτε το “Men of Honor” και δεν θα χάσετε.

Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος

(Αναδημοσίευση από το μουσικό καφενεδάκι του www.atlantisfm.gr στο οποίο ο Δημοσθένης αρθρογραφεί εβδομαδιαίως).