ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ "ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ"

"Λέγεται πως υπήρξε κάποτε ένας άνθρωπος, σ’ ένα μακρινό μέρος, προικισμένος μ’ ένα σπάνιο χάρισμα. Ήταν μια μουσική ιδιοφυία, παρότι δεν ήξερε να παίζει κάποιο όργανο, ούτε είχε ποτέ λάβει μαθήματα μουσικής. Στο μυαλό του όμως, κείτονταν κρυμμένες όλες οι μουσικές, όλες οι μελωδίες του κόσμου. Δεν τις επέλεγε…. τον επέλεγαν κι όταν έκριναν πως ήταν η ώρα τους να του φανερωθούν, απλά του φανερώνονταν κι εκείνος τότε τις σιγοτραγουδούσε και τις κατέγραφε σ’ έναν παλιό φωνογράφο. Έπειτα, τις «έντυνε» με στίχους… στίχους απλούς, αλλά γεμάτους συναίσθημα, τους οποίους τραγουδούσε με την απαίδευτη, αλλά και τόσο χαρισματική φωνή του. Το μουσικό έργο εκείνου του ανθρώπου είχε την ιδιότητα να σε «μαγεύει» στο πρώτο άκουσμά του. Έτσι, εκείνος ο απλός και μάλλον ιδιαζόντως ντροπαλός, έως κι αδιάφορος στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής του, ανθρωπάκος, έγινε διάσημος, αφού πρώτα βέβαια το έργο του υπέπεσε στην αντίληψη των κατάλληλων ανθρώπων. Η ιστορία του όμως δεν τελειώνει εδώ… Του άρεσε να κάνει ορειβασία… να αφουγκράζεται τη σιγαλιά του βουνού και να κοιτάζει τον κόσμο από ψηλά. Μια βραδιά αποκλείστηκε σε κάποιο χιονισμένο όρος. Νόμιζε πως ήταν μόνος του, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε πως έκανε λάθος. Ήταν περιτριγυρισμένος από μια αγέλη λύκων, η οποία προφανώς είχε «θορυβηθεί» από την απροσδόκητη παρουσία του στο φυσικό τους περιβάλλον. Βαθιά μέσα του είχε τρομοκρατηθεί. Φρόντισε όμως να μη τους το δείξει. Προσπάθησε να δείξει σ’ αυτά τα άγρια «τέρατα» πως δεν είχε κακές προθέσεις, αλλά και πως δεν τα φοβόταν συνάμα και με κάποιον τρόπο, τα κατάφερε. Δεν ξέρω πως ακριβώς, αν κι υπάρχουν διάφορες παραλλαγές αυτής της ιστορίας, μερικές πιο ευφάνταστες από κάποιες άλλες, αλλά τα κατάφερε κι επέστρεψε πίσω σώος κι αβλαβής. Η ιστορία μας, όμως, δεν τελειώνει ούτε εδώ… Εκείνος ο άνθρωπος είχε γράψει ένα τραγούδι. Ήταν πολύ μικρός όταν το ‘γραψε. Ήταν ένα ερωτικό κομμάτι, απευθυνόμενο στον μεγάλο έρωτα της ζωής του, μια πιτσιρίκα που ήταν κόρη κάποιων οικογενειακών φίλων, με την οποία μεγάλωσαν μαζί. Ποτέ δεν της αποκάλυψε τον έρωτά του. Ούτε όταν έγινε διάσημος. Ούτε όταν έγινε διάσημο το εν λόγω τραγούδι του. Το μετάνιωνε κάθε μέρα της ζωής του, αλλά ποτέ δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό. Ώσπου ήρθε η στιγμή που το μετάνιωσε με τον πικρότερο τρόπο, όταν ο παιδικός του έρωτας, η γυναίκα της ζωής του, χόρεψε εκείνο ακριβώς το κομμάτι τη νύχτα του γάμου της με τον αγαπημένο της. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας ένιωσε προδομένος, έστω κι αν ο ίδιος ήταν ο μοναδικός φταίχτης. Ο ίδιος άνθρωπος που δεν είχε φοβηθεί τους λύκους, εκείνα τα «τέρατα» σ’ εκείνο το αφιλόξενο, χιονισμένο βουνό, είχε μετατρέψει ένα απλό τραγούδι, ένα γλυκό κι όμορφο τραγούδι, σε «τέρας». Αυτό το «τέρας» τον στοίχειωσε για την υπόλοιπη ζωή του. Παράτησε τη μουσική και χάθηκαν τα ίχνη του. Κάποιοι λένε πως αποσύρθηκε σε κάποιο ορεινό χωριό και κάποιοι άλλοι πως διάλεξε την απόλυτη απομόνωση για να μπορέσει με την ησυχία του να βάλει τέλος στη ζωή του.

 

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας; Δεν υπάρχουν τέρατα. Δεν υπάρχουν δράκοι που με μια τους πύρινη ανάσα μπορούν να κάνουν στάχτη χωριά ολόκληρα. Δεν υπάρχουν αιμοδιψείς βρικόλακες, καταραμένοι σε μια αθάνατη αιωνιότητα. Ακόμα κι οι λύκοι της ιστορίας δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τέρατα. Στην πραγματικότητα, κατά βάση προσπάθησαν απλά να προστατέψουν το φυσικό τους περιβάλλον. Ούτως ή άλλως, είναι αδιαμφισβήτητο, νομίζω, το ότι το πιο αιμοσταγές και το πιο επικίνδυνο ον στον πλανήτη μας είναι ο άνθρωπος. Είναι το πιο απρόβλεπτο ον, το μοναδικό που δρα έξω από τα όρια των νόμων της Φύσης. Το μοναδικό που έχει δημιουργήσει τους δικούς του νόμους. Το μοναδικό που δυνητικά κρύβει μέσα του το «τέρας». Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο, είναι και το μοναδικό που έχει τη ροπή να δημιουργεί φανταστικά τέρατα."

 

Το άνωθεν κείμενο αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου "Το Πέταγμα του Ικάρου" του Δημοσθένη Καραγιαννόπουλου.