Όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα
Σ' είδα να δακρύζεις στα κρυφά
Και να απαγγέλεις σκόρπιους στίχους
Και να καις τα ρούχα στη φωτιά
Όταν νόμιζες πως δεν μιλούσα
Είχα τόσα που ήθελα να πω
Για όλα αυτά που ήξερα πως κρύβεις
Δήθεν για το δικό μου το καλό
Όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα
Είδα τη ζωή μου να περνά
Να κοντοστέκεται πάνω στις ράγες
Και στο τρένο να χαμογελά
Όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα
Σ' είδα 'κείνες τις μάσκες να φοράς
Σ' αναγνώρισα μέσα στο πλήθος
Σε αγνώστους να δίνεσαι με μιας
Όταν νόμιζες πως δεν θ' αντέξω
Μη φοβάσαι, σου είπα, είμαι δυνατός
Τρέχω πάντα κόντρα στον άγριο άνεμο
Μα στα ψέματα είμαι κι εγώ καλός
Όταν νόμιζες πως δεν κοιτούσα
Είδα τη ζωή μου να περνά
Σαν αστείο που ποτέ δεν γέλασα
Κι ας το έπιασα με την πρώτη φορά
Όταν νόμιζες πως εγώ ζούσα
Μου 'χες μάθει μόνο ν' αναπνέω
Κι όταν πια νομίζεις πως εσύ κοιτάς
Στα κρυφά κι εγώ τα βράδια κλαίω...
Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου