ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ

Και τότε, ακριβώς σ' εκείνο το σημείο που κάνει παύση η κιθάρα για να χιμήξει σαν αμμοθύελλα και να τα παρασύρει όλα στο διάβα της, για να επιτεθεί σαν ανεμοστρόβιλος από στροβιλίζουσες νότες, τότε την είδα. Μπήκε στο στούντιο μαζί με τη Μαριάννα και χωρίς να πει κουβέντα, για να μη μας αποσπάσει την προσοχή, πήγε και κάθισε στον καναπέ.

Περίεργο συναίσθημα, αλλά παρότι της έριξα μόνο μια φευγαλέα ματιά, προσπαθώντας να μην καρφωθώ, αυτή η εικόνα, η εικόνα της Ελισάβετ να μπαίνει στην αίθουσα κι εγώ να την αντικρίζω για πρώτη φορά, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου, λες κι εκείνη τη στιγμή τα μάτια μου μετατραπήκανε σε φωτογραφικό φακό και χιλιάδες φλας ακούστηκαν, αποτυπώνοντας εκείνη την εικόνα για πάντα μέσα μου. Νιώθω σαν να την αντικρίζω τώρα, νιώθω σαν να βλέπω τη θολή φιγούρα της να περνάει το κατώφλι της πόρτας του ελεεινού μου δωματίου και να στέκει εκεί και να μου χαμογελάει. Όπως και τότε. Με το που μπήκε στην αίθουσα ήξερα πως θα γυρνούσε να μου χαμογελάσει. Γνώριζα ήδη το σχήμα που θα έπαιρνε το πρόσωπό της καθώς θα μου χαμογελούσε. Γνώριζα ήδη τη ζεστασιά του. Ένα περίεργο déjà-vu, το οποίο έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές και σε άσχετες μεταξύ τους φάσεις από τότε στο μυαλό μου. Άνθρωποι με τους οποίους δεν βιώνεις déjà-vu, άλλωστε, δεν είναι ποτέ πραγματικά σημαντικοί για να διαδραματίσουν κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν αυτό το συναίσθημα είναι ένα σημάδι ότι έχεις προϋπάρξει με τον άλλον στο παρελθόν, σε κάποια άλλη ζωή ίσως ή αν είναι προπομπός για το τι θα επακολουθήσει. Ξέρω όμως ότι είναι σημαντικό...

Το άνωθεν κείμενο αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου "Το Πέταγμα του Ικάρου" του Δημοσθένη Καραγιαννόπουλου.