Ή αλλιώς, τι πίνεις και δεν μας δίνεις και γράφεις τέτοιους τίτλους;! Ξέρω... αλλά πραγματικά δυσκολεύτηκα να βρω καταλληλότερο τίτλο για να περιγράψω τη ραδιοφωνική μου συνεύρεση με τον Παύλο Συνοδινό των Greeklish Babylon την περασμένη Πέμπτη (12/12/13) στο studio του Atlantis 105.2 και τη Σχολή Κακών Τεχνών. Ο Παύλος αποδείχτηκε ότι εκτός από ένας άκρως ταλαντούχος μουσικός είναι κι ένας ευφυέστατος συνομιλητής, με ιδιαίτερο και (αυτο)σαρκαστικό χιούμορ κι οφείλω να ομολογήσω ότι κατευχαριστήθηκα την παρουσία του στην εκπομπή μου. Ακολουθεί ένα μικρό μέρος της κουβέντας που κάναμε...Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος (Σχολή Κακών Τεχνών): Greeklish Babylon... Είναι το όνομα του συγκροτήματός σου, πιο πρίν ήταν ο τίτλος του δεύτερου προσωπικού σου δίσκου... γενικά αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια πολυεπίπεδη έννοια για σένα. Θέλω να μου πεις λοιπόν την ιστορία πίσω από τη δημιουργία της μπάντας, καθώς και το τι σημαίνει το "Greeklish Babylon" για σένα.
Παύλος Συνοδινός: Δυσκολευόμουνα πολύ να βρω τίτλο για τον δίσκο κι έψαχνα να βρώ κι έφτασα σ' ενα σημείο όπου σταμάτησε να είναι μια καλή αναζήτηση κι έτσι πάτησα σ' ένα "Band Name Generator" (σ' αυτό το σημείο τον κατηγόρησα ότι έκανε "τσατσιά"!) κι έτσι βρέθηκε το "Greeklish Babylon". Ήταν το δωδέκατο όνομα που έβγαλε και με το που το είδα δεν το σκέφτηκα καθόλου, ήταν κάτι που με εξέφραζε απόλυτα, είναι ένα όνομα που έχει μέσα του και πολιτική και τα πάντα. Ονόμασα τον δίσκο μου έτσι, καθώς επίσης έδωσα αυτόν τον τίτλο σ' ένα, άτιτλο ως τότε, instrumental κομμάτι που είχα. Στη συνέχεια φτιάξαμε μια μπάντα με φίλους κι αγαπημένους συνεργάτες για να παρουσιάσουμε τον δίσκο "ζωντανά" και μέτα από δυο live αποφασίσαμε πως αυτή η μπάντα είναι όντως μπάντα. Πια δεν με εξέφραζε να είμαι μόνος και να έχω κάποιους μουσικούς να με πλαισιώνουν...
Δ.Κ. : Μ' άρεσει πάντως το ότι δεν είστε ένα παραδοσιακό σχήμα, κιθάρα-φωνή-μπάσο-τύμπανα. Κατ' αρχήν, δεν έχετε μπασίστα! Επειδή έχω προσωπική άσχημη εμπειρία όσον αφορά αυτού του είδους τις αναζητήσεις, μήπως συνέβη αυτό επειδή είναι τόσο δυσεύρετοι οι μπασίστες;
Π.Σ. : Δεν ισχύει αυτό. Μπασίστες υπάρχουν, απλά οι περισσότεροι έπιασαν το μπάσο επειδή οι κολλητοί τους πρόλαβαν κι έπιασαν πρώτοι κιθάρα...
Δ.Κ. : Εγώ αναφερόμουν στους πραγματικούς μπασίστες, σ' αυτούς που το κάνουν από επιλογή και το αγαπάνε...
Π.Σ. : Αυτοί που το κάνουν από επιλογή και το αγαπάνε κι εξελίσσονται κάθε μέρα είναι όντως λίγοι. Όπως και να 'χει, επειδή στον δίσκο δεν υπάρχει κανονικό μπάσο, αλλά "συνθόμπασο" (σ.σ. με απλά λόγια, μπάσο παιγμένο από πλήκτρα) έψαχνα να βρω έναν άνθρωπο να παίξει αυτόν τον ρόλο κι ο Νίκος ο Ζαδές ανταποκριθηκε πλήρως κι έγινε αναπόσπαστο μέλος της μπάντας. Πλέον ερμηνεύει κι αυτός τραγούδια, είμαστε στο 50-50 κι είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό, δεν με νοιάζει η προσωπική μου προβολή, διότι είναι πραγματική ευτυχία να λέω ότι έχω μπάντα. Στο συγκρότημα είναι επίσης ο Μιχάλης Πορφύρης, ο οποίος παίζει τσέλο, ένα όργανο λίγο παρεξηγημένο εδώ στην Ελλάδα, ο οποίος είναι ένας από τους λίγους που λέει ότι παίζει τσέλο και το εννοεί. Τέλος είναι μαζί ο περιβόητος Πάνος Τόλιος, ντράμερ με πολύ σπουδαία καριέρα, για τον οποίο ο Νίκος λέει πολύ σωστά πως "ο Πάνος είναι δάσκαλος χωρίς να το παίζει δάσκαλος". Παίρνουμε πραγματικά πάρα πολλά πράγματα απ' αυτόν.
Δ.Κ. : Θέλω να μιλήσουμε λίγο για τη σόλο πορεία σου, για το ξεκίνημά σου και τις συνεργασίες με γνωστούς καλλιτέχνες που έχεις κάνει... Κατ' αρχήν, ξεκίνησες από 'δω, έτσι δεν είναι; Γι' αυτό σ' έπιασε και μα γλυκιά μελαγχολία όταν μπήκες στο studio...
Π.Σ. : (Αφού σχολίασε τις αλλαγές στο σκηνικό του studio). Με το τότε συγκρότημα που είχα, τους Ktirio2 είχαμε συμμετάσχει στην πρώτη συλλογή του Atlantis, την Pure Rock 1. Συνεχίσαμε για κάποιο καιρό μ' εκείνο το σχήμα, παίζαμε live, αλλά από ένα σημείο και μετά "μας έφαγε η μαρμάγκα", ε και μετά "έμπλεξα" επαγγελματικά, με την καλή έννοια πάντα και βρέθηκα να παίζω με τον Αποστόλη τον Ρίζο... να 'ναι καλά... Δώσαμε αρκετές εμφανίσεις στην Αθήνα και στην επαρχεία και στη συνέχεια βρέθηκα στο σχήμα της Νατάσσας Μποφίλιου. Η Νατάσσα τραγούδησε και δυο κομμάτια στον πρώτο μου δίσκο, τις "Μικρές Ελπίδες". Στον δίσκο αυτό συμμετείχε, μετά από "κυνηγητό" δικό μου κι ο, μετέπειτα καλός συνεργάτης κι "αδερφός", Γιάννης Χαρούλης. Έτσι, βρέθηκα να παίζω και στη μπάντα του Γιάννη Χαρούλη (σ' αυτό το σημείο κάνω την παρατήρηση πως όποιος συνεργάζεται με τον Παύλο βλέπει την καρίερα του να "εκτοξεύεται" σε σύντομο χρονικό διάστημα! Στην πορεία ακολουθεί κουβέντα για τις συναυλιακές "παραστάσεις" του Παύλου η οποία καταλήγει με χιουμοριστική διάθεση στην αναφορά στη "διεθνή" του καριέρα, με εμφανίσεις στο Κουρδιστάν, αλλά και σ' ένα... σουβλατζίδικο στην Αγγλία!)
Δ.Κ. : Θα προσπαθήσω να θέσω την επόμενη ερώτηση με τον λιγότερο δυνατό τυπικό τρόπο.Θέλω να μιλήσουμε για τον Πέτρο Συνοδινό, τον μπαμπά σου. Δεν θα σε ρωτήσω αν σε επηρέασε στο να ασχοληθείς με τη μουσική, νομίζω πως είναι προφανές. Θέλω να μου πεις πως τον έβλεπες εσύ σαν παιδάκι, πως ήταν να έχεις έναν μπαμπά που εκανε καριέρα στη μουσική κι επίσης θέλω να μου πεις τι συμβουλές σου έχει δώσει και τι σου λέει, μέχρι και σήμερα, όσον αφορά τη μουσική σου καριέρα...
Π.Σ. : Ο πρώτος μου ήρωας, ο πρώτος ροκ σταρ πριν ανακαλύψω όλους τους υπόλοιπους ήταν ο πατέρας μου κι ήταν σημαντικό για μένα ότι ήμουν εκεί, ότι βίωσα την πορεία του, ιδίως στη σόλο καριέρα του, δεν χρειάστηκε δηλαδή να μου διηγηθεί κανείς τίποτα. Ήμουν εκεί και τα είδα με τα μάτια μου. Όσο για το τι μου έχει πει ή μου λέει, το βασικό με τον πατέρα μου είναι ότι, σαν άνθρωπος, δεν πρόκειται να μου πει καλά λόγια απλά επειδή είμαι γιός του. Είναι η στάση ζωής του αυτή. Οπότε μου λέει απλά ότι "μ'αρέσεις, σε στηρίζω, άμα δεν μ' άρεσαν όσα έκανες θα "σ' έγραφα" ή θα σε πλάκωνα στις σφαλιάρες"! (Σ' αυτό το σημείο ακολουθούν γέλια, καθώς και μια δική μου εξιστόρηση μιας παρομοίου κλίματος ιστορία που αφορά τη δική μου μουσική πορεία και το πως την έκρινε η μητέρα μου)... Το σημαντικό είναι οι δικοί μας να έρχονται και να μας ακούνε όχι μόνο επειδή είμαστε δικοί τους άνθρωποι κι εν τέλει μας αποδέχονται όταν είμαστε πραγματικά καλοί...
Δ.Κ. : Την επόμενη Πέμπτη (19/12/13) παίζετε live στο Ρυθμός Stage. Για πες μας γι' αυτό, αλλά και για υπόλοιπα σχέδια της μπάντας, συναυλιακά και δισκογραφικά.
Π.Σ. :Παίζουμε στο Ρυθμός Stage στην Ηλιούπολη όπως είπες... Από 'κει και πέρα, σκοπός μας είναι να κλείσουμε πολλά live ανά την Ελλάδα και να φτιαχτεί υλικό ούτως ώστε κάποια στιγμή να παρουσιάσουμε ζωντανά έναν ολόκληρο δίσκο των Greeklish Babylon...
Θέλω να ευχαριστήση πραγματικά τον Παύλο για την όμορφη κουβέντα, μέρος της οποίας μόλις διαβάσατε. Είναι δύσκολο, η αλήθεια είναι, να αποτυπωθεί στο "χαρτί" (ΟΚ, στο διαδικτυακό "χαρτί") το πνεύμα αυτής, ο χαβαλές που κάναμε, αλλά και το πόσα σημαντικά κι άκρως "σοβαρά" πραγματάκια είπαμε. Με τον Παύλο δεν θα χαθουμε... θα τον φιλοξενήσουμε ξανά σίγουρα στο μέλλον στην εκπομπή, ελπίζω και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας. ΥΓ. Στην εκπομπή επίσης ασχοληθήκαμε με αγαπημένα κινηματογραφικά μουσικά θέματα. Ρώτησα τον Παύλο για ποιά ταινία θα ήθελε να γράψει μουσική και μου απάντησε "για το επόμενο James Bond"! ΥΓ2. Ά και Παύλο, αυτό σχετικά με το "Reality Show για μπασίστες"... καλύτερα να μην ξαναφερθεί ποτέ και πουθενά! Μη δίνουμε ιδέες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου