ΟΙ ΠΙΟ "ΡΟΚ" ΤΑΙΝΙΕΣ

Τι κάνει μια ταινία «ροκ»; Είναι η μουσική επένδυση; Είναι το σενάριο; Είναι η αισθητική; Είναι το συναίσθημα; Είναι μήπως λίγο απ’ όλα αυτά; Με αφορμή τη νέα ταινία των Metallica η Σχολή Κακών Τεχνών ασχολήθηκε με τις «Πιο “Ροκ” Ταινίες». Ταινίες, όχι documentaries. Το τονίζουμε. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με τις πέντε ταινίες τις οποίες οι ακροατές της εκπομπής κι οι επισκέπτες του blog ψήφισαν ως τις αγαπημένες τους στην εν λόγω κατηγορία. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ταινίες που έμειναν απέξω δεν είναι αξιόλογες ή δεν αξίζουν την προσοχή των οπαδών της «σκληρής μουσικής» κι όχι μόνο. Αναφέρουμε κάποιες ενδεικτικά: «Walk the Line», «Rock of Ages», «The Runaways», «Almost Famous», «This is Spinal Tap» (seriously, δείτε το!», «Tommy», «Detroit Rock City»…

Για το “Rock Star” τι μπορεί να πει κανείς ή καλύτερα τι μπορεί να μην πει; Είναι κάποια πράγματα και γενικότερα κάποιες ταινίες, βιβλία, δίσκοι και τραγούδια που σε στιγματίζουν και σε στοιχειώνουν για μια ζωή. Έτσι και με την συγκεκριμένη ταινία. Μια ταινία η οποία πρέπει οπωσδήποτε να δει ο κάθε rock fan, ο κάθε μουσικός, ο κάθε άνθρωπος. Μια ταινία που μιλάει για το πώς ένα όνειρο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η ταινία είναι βασισμένη στην ιστορία των Judas Priest, εξ’ ου και ο πρώτος τίτλος της που απορρίφτηκε ως αντιεμπορικός (Metal God). Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο μουσικό κομμάτι το οποίο είναι απλά το τέλειο soundtrack για τέτοιου είδους ταινία. Ποιά είναι η φράση-κλειδί του έργου; Stand up and shout!

“School of Rock”. Γλαφυρότατος τίτλος, αλλά και τόσο περιγραφικός όσον αφορά το τι πρόκειται να παρακολουθήσει κανείς στην εν λόγω ταινία. Το “School of Rock” δεν είναι η καλύτερη «ροκ» ταινία όλων των εποχών και το soundtrack της μάλλον υστερεί σε σχέση με τα υπόλοιπα films αυτής της πεντάδας. Ε και; Πιο “ροκ” mainstream ταινία δύσκολα θα βρεις!  Πιο διασκεδαστική επίσης! Στην τελική, όταν έχεις έναν θεότρελο Jack Black σε τρελά κέφια, ένα τσούρμο αξιολάτρευτων πιτσιρικιών τα οποία είναι έτοιμα να «ροκάρουν» κι ένα τόσο μεστό και καλογραμμένο (για mainstream κωμωδία) σενάριο, τότε είναι δύσκολο να πάει κάτι στραβά…

Δεύτερη παρουσία για τον Jack Black σ’ αυτήν την πεντάδα. Εδώ όμως ο πληθωρικός κωμικός επί της ουσίας δεν παίζει κάποιο ρόλο, παρά υποδύεται μια υπερβολική version του εαυτού του. Διότι το «The Pick of Destiny» δεν είναι μια «κανονική» ταινία, αλλά μια άκρως «καμένη» εκδοχή της δημιουργίας των Tenacious D, δηλαδή του μουσικού ντουέτου των Jack Black και Kyle Gass. Δεν μιλάμε για το αρτιότερο film όλων των εποχών, δεν απευθύνεται στις μάζες, αλλά σίγουρα το ιδιαίτερο χιούμορ του, η άρτια μουσική επένδυσή του και τα πολύ σπουδαία guests (Ronnie James Dio, Dave Grohl μεταξύ άλλων) αρκούν για να δικαιολογούν τη θέση της σ’ αυτήν την πεντάδα. Και με το παραπάνω…

“The Doors”…. Ένα όνομα, μια ιστορία, μια ολόκληρη δισκογραφία και ένας χαρισματικός, αλλά συνάμα «καταραμένος» καλλιτέχνης. Jim Morrison. Μια ταινία που έμελλε να αλλάξει πολλά πράγματα από όσα μέχρι τότε ίσως γνωρίζαμε για τους Doors…. Ποιος θα περίμενε τη φοβία του Morrison για τη σκηνή; Ποιος θα περίμενε την αντίδραση του BBC για τους στίχους και την λογοκρισία; Ποιος θα περίμενε πολλά; Όλα αυτά μας τα έδωσε απλόχερα μια ταινία που εκτός από το σεναριακό κομμάτι μας έκανε να αγαπήσουμε ακόμα πιο πολύ το έργο και την παρακαταθήκη που μας άφησαν οι συγκεκριμένοι τύποι!  Με τον Oliver Stone στο τιμόνι και τον Val Kilmer να πρωταγωνιστεί, είναι σίγουρα μια ταινία που αξίζει να δουν όλοι! Break on through to the other side!

To “The Wall” κέρδισε την πρώτη θέση ανάμεσα στις «Πιο ροκ ταινίες», συγκεντρώνοντας τους περισσότερους ψήφους από τους ακροατές της εκπομπής και τους αναγνώστες του blog. Μάλλον αναμενόμενο, καθώς μιλάμε για μια ταινία η οποία πλέον θεωρείται κλασική. Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα το αν το συγκεκριμένο έργο κέρδισε την υστεροφημία του λόγω της ουσιαστικής αξίας του, λόγω της –δεδομένης- αξίας του ομότιτλου album ή λόγω της μετέπειτα σύνδεσής του στη συνείδηση πολλών με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Είναι πάντως παράδοξο το ότι οι ίδιοι οι δημιουργοί του “The Wall” δεν μίλησαν ποτέ με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτό, με τον Waters να το χαρακτηρίζει «υπερβολικά απαισιόδοξο» και τον σκηνοθέτη Alan Parker να δηλώνει ακόμα γλαφυρότερα πως το «”The Wall” είναι η ακριβότερη ερασιτεχνική ταινία όλων των εποχών»! Είναι γεγονός πως μερικές φορές οι δημιουργοί είναι ιδιαιτέρως σκληροί με τα δημιουργήματα τους. Κι έτσι πρέπει να είναι! Αυτό όμως δεν σημαίνει πως το συγκεκριμένο film, αν κι όχι άρτιο, είναι μια ταινία που δεν αξίζει να δει κανείς. Κάθε άλλο! Θα σε προβληματίσει, θα σε βάλει σε σκέψεις, θα σου δημιουργήσει συναισθήματα και θα σε κάνει να μη θες να ακούσεις τίποτα άλλο εκτός από Pink Floyd για εβδομάδες μετά από τη θέασή του…

Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος - Γιώργος Ραχιώτης