Ένα παλιό ρητό λέει: Μάθε τέχνη και άφησέ την και αν μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια πιάστην. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, ούτε κάποια τέχνη μάθαμε, ούτε και την αφήσαμε αλλά ούτε και χίλια χρόνια πέρασαν. Πέρασαν αισίως δύο χρόνια από όταν δύο παλιοί συμμαθητές και φίλοι, ξεκίνησαν ένα παράτολμο project για τα ελληνικά δεδομένα στο ραδιόφωνο με τίτλο Σχολή Κακών Τεχνών και με σκοπό να αναμίξουν όλες τις τέχνες με ροκ μουσικές. Στιγμές ήρθαν και παρήλθαν, πρόσωπα και γεγονότα άλλαξαν, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως η Σχολή Κακών Τεχνών δεν έχει τίποτε άλλο παρά την αγάπη εκείνων των δύο ανθρώπων και την στήριξη τους έστω και αν αυτοί βρίσκονται κάτι χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλο.
Βέβαια όπως ήταν και είναι πάντα φυσικό, η ροή των γεγονότων δεν αφήνει τα πάντα αναλλοίωτα στο πέρασμα της. Η ρωγμή στον χρόνο μπορεί να σχηματιστεί από τις διάφορες επιλογές. Έτσι ο Δήμος μετά από κάποιες επιλογές του Γιώργου, βλέπε μετεγκατάσταση στο Λίβερπουλ και τέλος στα Γιάννενα, έμεινε μόνος να συνεχίζει το όραμα.
Δύσκολες στιγμές η Σχολή σίγουρα πέρασε. Όμως το μόνο σίγουρο είναι πως πλαισιώθηκε από άξιους αναπληρωτές καθηγητές, είπαμε ο αυστηρός κύριος καθηγητής Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος παρέμεινε εκεί, ο Μάνος και η Μαρία στάθηκαν αντάξια δίπλα στον Δήμο πολλές από τις δύσκολες στιγμές και είμαι σίγουρος ότι το δαιμόνιο μυαλό του κύριου καθηγητή έχει κι άλλος αναπληρωτές να ανασύρει κάποια στιγμή.
Αυτή την Κυριακή η εκπομπή είναι επετειακή. Κλείνουν δύο χρόνια παρουσίας της Σχολής Κακών Τεχνών στα ραδιόφωνα και αισίως μπαίνει στον τρίτο. Τα συναισθήματα είναι σίγουρα ανάμεικτα, μιας και για να πω την αλήθεια θα ήθελα σε αυτή την επετειακή να είμαι δίπλα δίπλα με τον παλιό συμμαθητή, φίλο και καθηγητή αυτής της Σχολής, αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις και η απόσταση δεν το επιτρέπουν. Όμως η λύση και πάλι έχει βρεθεί μιας και η Σχολή Κακών Τεχνών στον τρίτο χρόνο της αισίως και οι Ροκ Εξομολογήσεις θα αρχίσουν μια συνεργασία άνευ προηγουμένου στα ελληνικά ραδιόφωνα. Τόσο μέσω των blog των δύο εκπομπών αλλά ίσως και μέσω μιας ενότητας σε κάθε εκπομπή πράγμα για το οποίο ο Δήμος και ο Γιώργος δουλεύουν ήδη πάνω σε ιδέες.
Η Σχολή Κακών Τεχνών όμως δεν είναι μόνο ο Δήμος ή ο Γιώργος, ο Γιώργος ή ο Δήμος ή οποιοσδήποτε άλλος βρεθεί πίσω από το μικρόφωνο. Δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνεις που φιλοξένησε ή τα τραγούδια που βοήθησε να αναδειχτούν. Είναι όλα αυτά, αλλά ταυτόχρονα, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Είναι το όραμα που είχαν και η στήριξη των ακροατών. Είναι στο σύνολό τους οι μουσικοί, οι συγγραφές, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, η μουσική, η τέχνη γενικότερα. Είναι μια κατάθεση ψυχής. Ασχέτως παρουσιαστών είναι κάτι για το οποίο και οι δύο είναι και θα πρέπει να είναι περήφανοι. Είναι όλοι εμείς κι όλοι εσείς. Είναι η Σχολή Κακών Τεχνών, με τον αυστηρό καθηγητή της και με πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της να διανύσει.
Χρόνια Πολλά κι ας ναυάγησαν τα χρόνια μας στις ξέρες σου…
Γιώργος Ραχιώτης
Ιωάννινα
Οκτώβριος 2015
(Το κείμενο εστάλη από τον Γιώργο Ραχιώτη, συν-δημιουργό της Σχολής Κακών Τεχνών με αφορμή τα 3α "γενέθλια της. Ο τίτλος του κειμένου είναι παρμένος από ένα ρητό του Κάρολου Κουν).
