To "Dune: Part 2", έσωσε ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά και λιγότερα απόλυτα, είναι από εκείνες τις ταινίες που σώζουν τον κινηματογράφο. Δεν αναφέρομαι στο καθαρά εμπορικό/εισπρακτικό σκέλος, διότι τότε αυτόν τον ρόλο τα τελευταία χρόνια τον πήρε το, υπερτιμημένο κατ' εμέ, "Spiderman: No Way Home". Άλλωστε η ταινία, με bugdet γύρω στα 200 εκατομμύρια δολάρια, έχει βγάλει τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες 710, όντας η δεύτερη εμπορικότερη ταινία του 2024, αλλά με όρους Hollywood (όπου δηλαδή μια ταινία για να μη θεωρείται flop, ελληνιστί αποτυχημένη, πρέπει να κάνει κέρδη διπλάσια του budget της) θεωρείται οριακά πετυχημένη. Το "Dune: Part 2" σώζει τον κινηματογράφο γιατί επαναφέρει σε αυτόν την έννοια του έπους. Τόσο σαν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα αλλά κι όσον αφορά το καλλιτεχνικό σκέλος και τα μηνύματα που περνάει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχουμε δει από το "Braveheart" (αγαπημένο του γράφοντος) ή τα "Lord of the Rings", αλλά είναι νομίζω η πρώτη που αξίζει 100% τον χαρακτηρισμό έπος από την "Επιστροφή του Βασιλιά" και μετά, τουλάχιστον στο πλαίσιο του Hollywood.
Το παράδοξο είναι ότι το πρώτο μέρος δεν μου άρεσε. Ιδίως μετά το "Blade Runner: 2049", το οποίο για μένα είναι ένα από τα καλύτερα sequel όλων των εποχών, είχα τρομερές απαιτήσεις από τον Villeneuve και την ενασχόλησή του με τον κόσμο που δημιούργησε ο Frank Herbert που εν τέλει απογοητεύτηκα. Το πρώτο Dune (στα αγγλικά σημαίνει αμμόλοφος) ήταν τόσο... πεζό. Flat, σαν μια έρημος, χωρίς όμως οάσεις κι αμμοθύελλες. Ο Villeneuve θέλησε στο πρώτο Dune να μας παρουσιάσει παρά μόνο ένα μικρό μέρος του κόσμου, κυρίως την οικογένεια των Ατρειδών και λίγο από Fremen, χώνοντας μέσα και λίγη δράση, αφήνοντας στην άκρη εντελώς τους Harkonnen, τις πολιτικές και τις δολοπλοκίες και παρουσιάζοντας μόνο επιφανειακά το κομμάτι της πνευματικότητας. Και παρότι σάρωσε στα Oscars στους τεχνικούς τομείς προσωπικά ούτε εκεί ικανοποιήθηκα, από τις μουσικές και τα εφέ μέχρι το colour grading και την όλη παρουσίαση του Arrakis.
Ιδέα δεν είχα πως ο Villeneuve ήξερε τι έκανε. Πως είχε απόλυτη γνώση του πρωτογενούς υλικού και βαθιά αγάπη σε αυτό και πως πράγματα που και στο βιβλίο υπήρχαν στο πρώτο μισό, τα είχε κρατήσει για το δεύτερο, για το κρεσέντο του, για το (μέχρι στιγμής) magnum opus του!
Ακόμα και castings τα οποία προκαλούσαν μια...αμηχανία, όπως εκείνα του Chalamet και της Zendaya, εδώ όχι απλά λειτουργούν, αλλά οι δυο ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους απογειώνουν την ταινία. Ο Chalamet, παρότι είναι 28 και θα δείχνει για πάντα 18 και παρά το "καθαρό" πρόσωπό" του πείθει εδώ απόλυτα, τόσο ως ο ερωτευμένος πιτσιρικάς, αλλά όσο κι ως ο στρατιωτικός ηγέτης κι ο πνευματικός Μεσσίας. Κι η Zendaya, στην καλύτερη μέχρι στιγμής ερμηνεία της καριέρας της, βγάζει μέσα από το βλέμμα της και τη στάση του σώματός της όλο το συναίσθημα του κόσμου! Όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές βασικά, θα αναφέρω μόνο εδώ τη θαυμάσια Rebecca Ferguson (που ήταν καλή και στο πρώτο μέρος) και τον Austin Butler σε ρόλο-έκπληξη.
Ο Villeneuve δείχνει εδώ πιο σίγουρος, δείχνει ότι ξέρει τι θέλει να κάνει σε απόλυτο βαθμό και το επιτυγχάνει. Η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική, ο ρυθμός δεν χάνει μισό τέμπο, τα εφέ δεν είναι μόνο εντυπωσιακά αλλά κι άκρως λειτουργικά, τα μηνύματα περνάνε με τον τρόπο ακριβώς που πρέπει κι η μουσική... αχ αυτή η μουσική του Hans Zimmer...
Τι έλειπε από το πρώτο Dune; Oι Harkonnen; Έχουμε! Η πολιτική κι οι δολοπλοκίες; Έχουμε σε υπέρτατο βαθμό κι από όλες τις οπτικές! Οι σωστά κινηματογραφημένες επικές μάχες; Έχουμε! Η πνευματικότητα κι η υπόσχεση του εκλεκτού με τον υποφώσκοντα κίνδυνο που εγείρει; Έχουμε και με τον τρόπο που πρέπει, μακριά από τα χαζά κι επιτηδευμένα "μηνυματάκια"¨του σύγχρονου Hollywood. Κι αν κάτι λάτρεψα από την ταινία είναι ότι τηρεί τον βασικό και νούμερο ένα κανόνα των ταινιών από το τέλος του βουβού κινηματογράφου. Δεν είναι ότι έχει μηδενικό exposition. Αλλά όπου μπορεί και πρέπει τηρεί απόλυτα το "show don't tell". "Δείξτο, μην το λές"!
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους στους οποίους δεν θα αναφερθώ για να μη χαλάσω τη χαρά της πρώτης θέασης σε όσους δεν έχουνε δει την ταινία, το Dune: Part 2 επαναφέρει την έννοια του έπους στον σύγχρονο κινηματογράφο. Dennis Villeneuve, τα κατάφερες ξανά!
_cover.jpg)
