ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ "ΗΡΩΕΣ" ΤΗΣ ΡΟΚ... PART 1...

Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη. Εδώ που τα λέμε, τις περισσότερες φορές δεν είναι. Δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει το ίδιο και για τη μουσική. Στο παρόν άρθρο, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με κάποιους μουσικούς οι οποίοι, αν και δεν έμειναν ακριβώς στην αφάνεια, όπως αναφέρει γλαφυρά ο τίτλος, δεν κέρδισαν την απόλυτη αναγνωρισιμότητα που πιθανόν άξιζαν, μένοντας, κατά κάποιον τρόπο, στη “σκιά” κάποιων άλλων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: αν βγεις έξω στον δρόμο και ρωτήσεις δέκα άτομα (ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων) αν γνωρίζουν τον Jim Morrison, οι εννιά πιθανότατα θα σου απαντήσουν καταφατικά. Πόσοι από αυτούς θα γνωρίζουν τον Ray Manzarek όμως; Διότι ο, πολωνικής καταγωγής, Αμερικάνος πληκτράς, ο οποίος “έφυγε” προσφάτως από κοντά μας, υπήρξε εξίσου κομβικός με τον Morrison στη δημιουργία του “μύθου” των Doors, όντας συνιδρυτής της μπάντας, αλλά κι ο άνθρωπος που καθόρισε το μουσικό ύφος του συγκροτήματος. Ο Μorrison όμως ήταν η “εικόνα” της μπάντας προς τα έξω, ήταν ο star, ο ανατρεπτικός καλλιτέχνης, ο “καταραμένος ποιητής”, ο οποίος με τον πρόωρο θανατό του έγινε “θρύλος”. Όχι αδίκως. Ο Morrison ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες και ταλαντούχες μουσικές προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Ένα τρομακτικά ανήσυχο πνεύμα. Θα τα είχε καταφέρει, όμως, χωρίς τον Manzarek;

Ένα από τα σπουδαιότερα, επιδραστικότερα, διαχρονικότερα σχήματα του hard rock είναι οι Led Zeppelin. Μιλώντας επί προσωπικού, είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, καθώς πραγματικά θεωρώ ότι καθ’ όλη της διάρκειας της καριέρας τους κυκλοφόρησαν μόνο εξαιρετικές δουλειές, όντας μια από τις ελάχιστες μπάντες που μου έδινε πάντα την αίσθηση ότι δεν συμβιβάστηκε, δεν “ξεπουλήθηκε” ποτέ, έστω και λίγο, όντας πάντα παρέα, οικογένεια κι όχι “μπίζνα”, όπως τα περισσότερα από τα υπόλοιπα συγκροτήματα “πρώτης γραμμής”. Διότι θα μπορούσαν να είχαν συνεχίσει μετά τον θάνατο του ντράμερ John Bonham. Δεν το έκαναν όμως. Είναι χαρακτηριστικό, πάντως, το ότι ο λιγότερο προβεβλημένος από τους τέσσερις Zeps ήταν και ο πιο πολυπράγμων! Αναφέρομαι στον John Paul Jones, μπασίστα/πληκτρά/ενορχηστρωτή/πολυεργαλείο της μπάντας! Οι Zeppelin ήταν μια από τις πιο “καλοκουρδισμένες” ροκ μηχανές όλων των εποχών, με τον ήσυχο κι εσωστρεφή Jones να δένει “αρμονικά” με τον “φασαριόζο” Bonham, τον “ξανθό Άδωνι” Plant και τον, ολίγον τι, “εφετζή”, αν και παικταρά, Jimmy Page. Οι Led Zeppelin υπήρξαν ο ορισμός της ομάδας. Εκείνος όμως που κινούσε λίγο παραπάνω τα νήματα, έστω κι από το παρασκήνιο, ήταν ο Jones.

O Tim “Ripper” Owens, από την αλλη, είναι “άλλο ανέκδοτο”. Φωνάρα, χαρισματικότατος, αλλά απολύτως άτυχος στις επιλογές του. Θυμάμαι μια περίοδο που κυκλοφορούσε το εξής ανέκδοτο: “πολύ άτυχο παιδί αυτός ο Ripper. Πήγε στους Judas Priest, επέστρεψε ο Halford. Πήγε στους Iced Earth, επέστρεψε ο Barlow. Αν πήγαινε στη Ferrari, θα επέστρεφε ο Schumacher (μακάρι να γίνει καλά ο άνθρωπος)”! O Owens, του οποίου η ιστορία της πρόσληψής του στους Judas Priest έγινε ταινία στο “Rock Star”, είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος, μια από τις καλύτερες metal φωνές της τελευταίας 20ετίας και κυκλοφόρησε εξαιρετικούς δίσκους και με τους Judas Priest (“Demolition”) και με τους Iced Earth (“Framing Armageddon”). Η φωνή του συνδυάζει με μαγευτικό τρόπο την έκταση με το “γρέζι”. Έχει μέινει όμως, ως τώρα, στη “σκιά” αλλων διότι ποτέ δεν κατάφερε να δημιουργήσει κάτι εξαιρετικό από το μηδέν. Κάτι που να ήταν τελείως δικό του…

Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος 

(Το παρόν άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο "μουσικό καφενεδάκι" του www.atlantisfm.gr )