Η αρχή βέβαια ήταν αρκετά διαφορετική καθώς το πρώτο ενώ την έχει τη δρασούλα του (και τη χαρακτηριστική σκηνή του), είχε De Palma στη σκηνοθεσία και μια πιο noir αισθητική, όντας εν μέρει και κατασκοπικό θρίλερ. Βλέπεται πάντως ευχάριστα και πανεύκολα στο σήμερα κι ας έχουνε περάσει σχεδόν 30 χρόνια.
Στο δεύτερο μέρος από την άλλη έχουμε ξεμπουρδέλεμα (με το συμπάθειο) John Woo! Θεωρείται πως είναι η πιο αδύναμη ταινία της σειράς και μάλλον είναι. Και το σενάριο τα έχει τα θεματάκια του (εδώ που τα λέμε στα περισσότερα Mission: Impossible τα σενάρια είναι υποτυπώδη), αλλά το κυριότερο, είναι η μόνη φορά σε όλες τις ταινίες που η δράση είναι over the top. John Woo είπαμε σ'αγαπάμε ρε φίλε, αλλά εδώ το παράχεσες! Κι ομως, με έναν παράξενο τρόπο, κι αυτό βλέπεται ευχάριστα μέχρι σήμερα!
Και το τρίτο Mission: Impossible δεν χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τις μάζες, αλλά εγώ το αγαπάω για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι το άρτια κι άψογα εκτελεσμένο σχέδιο της ομάδας. Ο δεύτερος λόγος έχει ονοματεπώνυμο: Phillip Seymour Hoffman! Μακράν ο πιο επικίνδυνος από τους villains της σειράς κατ' εμέ μόνο και μόνο με το βλέμμα του και το πως "φτύνει" τις απειλές του.
Έχω καταλήξει πως το Mission: Impossible - Ghost Protocol είναι το αγαπημένο μου στη σειρά. Κι όχι μόνο λόγω του χαρακτηριστικού κι εντυπωσιακού stunt του στον ουρανοξύστη στην έρημο. Είναι η πρώτη φορά που εδώ σχηματίζεται μια κατά τι ομάδα, με τον Simon Pegg να γίνεται πλέον μόνιμος και τον Jeremy Renner να μας έρχεται ως... νέος Ethan, κάτι που ευτυχώς βέβαια δεν συνέβη ποτέ. Ενδιαφέρον έχει και το backstory αυτών των δύο και κρίμα που ο Renner δεν συνέχισε και μετά το Rogue Nation.
Ένα Rogue Nation που είναι επί της ουσίας το πρώτο τρόπον τινά sequel της σειράς, με τον Renner και τον Pegg, αλλά και τη Rebecca Ferguson να έχουν αναβαθμισμένους ρόλους και τα πράγματα στην IMF να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η ταινία μας εισάγει τον Lane του Sean Harris που μάλλον είναι για τους περισσότερους ο εμβληματικότερος εχθρός της σειράς. Και φυσικά κι εδώ έχουμε και τα imposssible stunts μας και τα πισώπλατα μαχαιρώματα μας και τον κακό να πιάνεται με υπέροχο τρόπο σαν ποντίκι στη φάκα. Αν το Ghost Protocol είναι το αγαπημένο μου αυτό εδώ είναι μάλλον το δεύτερο.
Και θα έρθουμε στην ταινία εκείνη για την οποία διαφωνώ με τη γνώμη της βάσης των κριτικών και του κοινού. Το Fallout είναι μάλλον το λιγότερο αγαπημένο μου Mission: Impossible, χωρίς όμως να μπορώ να εξηγήσω απολύτως το γιατί. Η μάλλον μπορώ. Ο Henry Cavill είναι λατρεμένος για μένα γιατί είναι geek, είναι ένας από εμάς, απλά πιο όμορφος, πιο γραμμωμένος, πιο ταλαντούχος και πιο πλούσιος. Αλλά εδώ δεν δουλεύει καθόλου το πράγμα. Και φταίει κι ο Cavill εν μέρει, διότι το physique του εμένα τουλάχιστον εδώ με πετάει έξω, αλλά φταίει και το γράψιμο. Γενικά τα σενάρια δεν είναι το δυνατό σημείο των ταινιών αυτών αλλά εδώ έχουμε θεματάκι.
Όπως θεματάκι, σεναριακά, έχουμε και με το Dead Reckoning, μέρος του οποίου έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας. Η Hayley Atwell προστίθεται στην ομάδα κάτι που είναι πολυ θετικό, αντικαθιστά όμως ωστόσο επί της ουσίας την Rebecca Ferguson κάτι που είναι πολύ αρνητικό. Δεν θα κουραστώ να γράφω πως τα stunts κι εδώ είναι αδιανόητα καλά κι αδιανόητα επικίνδυνα. Το Dead Reckoning πάντως δεν μπορούμε να το κρίνουμε χωρίς να δούμε και τη συνέχειά του.
Και πάμε τώρα για να κλείσουμε να βάλουμε τις ταινίες και σε μια σειρά
Για να το πούμε απλά, λιτά και περιεκτικά, οι Rush εκείνης της περιόδου επηρέασαν σχεδόν τους πάντες. Από τους Dream Theater και τους Psychotic Waltz, μέχρι τους Maiden, τους Fates Warning και τους Tool και γενικά όσους έβαλαν έστω και σαν υποσημείωση την ταμπέλα prog στη μουσική τους. Δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα ever, ήταν όμως εκείνη που έδωσε ουσία και μετεξέλιξε το είδος. Εκείνη που το απογείωσε. Κι αυτό ακριβώς επειδή κάθε δίσκος τους είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το περιπετειώδες, κάτι το απροσδόκητο και το ανεξέλεγκτο.
Τώρα λοιπόν που κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι πως τελικά ίσως το εδώ παρουσιαζόμενο "Moving Pictures" αποτελεί τον πιο safe δίσκο εκείνης της "χρυσής περιόδου" των Καναδών. Υπό την έννοια ότι έχει μέσα όλα τα στοιχεία εκείνα τα μαγείας της μπάντας μαζεμένα σε ένα album. Αλλά, διάολε, και πάλι είναι αδύνατον να τον χαρακτηρίσεις safe, μη προοδευτικό, μη επικό, μη τρικλίζοντα, μη μαγικό, να μη νιώθεις σαν να ήρθε από το υπερπέραν, σαν να περιέχει νότες και ρυθμούς που να μην είναι γήινοι. Κάθε κομμάτι εδώ είναι κι ένα παντοτινό αριστούργημα. Με πρώτο και καλύτερο το "Tom Sawyer", ίσως το γνωστότερο κομμάτι της μπάντας.
Κι απλά σταματάω εδώ, χωρίς να χρειάζεται να γράψω τίποτα περαιτέρω για τον εν λόγω δίσκο. Απλά γιατί όποιος τον έχει ακούσει... ξέρει...
Χρόνια μετά βρέθηκα να ξαναβλέπω το Harry Potter and the Sorcerer's Stone, το πρώτο έργο του κινηματογραφικού franchise. Αφορμή μάλλον στάθηκε το ότι το ίδιο διάστημα είχα αφεθεί στον κόσμο του βιντεοπαιχνιδιού Hogwarts Legacy, το οποίο μου είχε όντως προκαλέσει μια αίσθηση μαγείας που μου έλειπε από τις ταινίες, βάζοντας με στο τριπάκι να δοκιμάσω να δώσω στις ταινίες μια δεύτερη ευκαιρία.
Κι είχα δίκιο που το έκανα. Είμαι της άποψης πως από μια ηλικία και μετά, όταν αρχίζουμε να ενηλικιωνόμαστε, προσπαθούμε λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε να κλείσουμε το παιδί σε ένα μπαούλο βαθιά στο μπουντρούμι του μυαλού μας και να το παίξουμε ενήλικες, ενώ αργότερα όντως κάπου ξεχνάμε εκείνο το παιδί, καθώς η ενήλική ζωή μας έχει μπουχτίσει και νικήσει. Και μετά, κάποιοι από εμάς τουλάχιστον, θυμόμαστε. Εγώ λοιπόν με την εν λόγω ταινία κι αφού είχε προηγηθεί η ενασχόλησή μου με το παιχνίδι, θυμήθηκα! Θυμήθηκα τη μαγεία του να είσαι παιδί, μαζί με τις δυσκολίες και τις τόσο διαφορετικές, πολλές φορές αφελείς και φαινομενικά ανούσιες, ανησυχίες της ηλικίας. Θυμήθηκα πως είναι να κάνεις νέους φίλους και τόσο απλά, άμεσα και φυσικά, να γίνονται "οικογένειά" σου και να είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια, θυμήθηκα πως είναι να κάνεις σκανταλιές και να προσπαθείς να τη γλυτώσεις ή μερικές φορές να σε τσακώνουν, αλλά αντί να τιμωρείσαι να ανταμείβεσαι γι' αυτές (όπως επί της ουσίας συμβαίνει στην ταινία)!
Η απεικόνιση του Hogwarts και γενικότερα του κόσμου της μαγείας σε αυτή την ταινία είναι εξαιρετική κι έχει επιτευχθεί με τόσο πολύ μεράκι. Ξαναβλέποντας τον Radcliffe και τον Grint και τη Watson ως παιδιά ξανάνιωσα κι εγώ, την ίδια στιγμή που βέβαια στεναχωρήθηκα από τις αρκετές απώλειες ανάμεσα στους ηθοποιούς του franchise που είχαμε στον πραγματικό κόσμο στο μεσοδιάστημα. Η ίδια η ιστορία της ταινίας θα έλεγε κανείς πως βρίσκεται στη θέση του συνοδηγού, καθώς το φιλμ λειτουργεί περισσότερο ως μια εισαγωγή στον κόσμο του Harry Potter, εισάγοντάς μας τη λογική του, τις φατρίες, τις σχέσεις που σχηματίζονται, τους δασκάλους και τα μαθήματα και τα ξόρκια, αλλά κι ένα σκοτάδι που δρα υπόγεια κι έναν εχθρό που δεν φαίνεται ακόμα, αλλά δημιουργεί σκοτεινές υποσχέσεις για το μέλλον.
Στο τέλος η ταινία με άφησε απολύτως ικανοποιημένο και με μια διάθεση να χαθώ ολοκληρωτικά αυτή τη φορά στον κόσμο και να "ξεζουμίσω" και τις επόμενες ταινίες. Λειτουργεί εξαιρετικά τόσο ως μια ταινία για παιδιά όσο κι ως μια ταινία για μεγαλύτερα "παιδιά", που δεν έχουν χάσει τη μαγεία ή που είτε επιθυμούν να την ξαναβρούν, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχει και το σκοτάδι της ή την υπόσχεση του σκοταδιού, που θα γίνει ακόμα εντονότερη στις επόμενες ταινίες.
_cover.jpg)
Οι Iron Maiden δεν γέννησαν το Heavy Metal. Αυτό συνέβη μια δεκαετία πριν το εδώ παρουσιαζόμενο album με τους Black Sabbath. Οι Maiden ηγήθηκαν ωστόσο με το ντεμπούτο album τους του New Wave of British Heavy Metal κι όρισαν επί της ουσίας σε μεγάλο βαθμό μια δεκαετία κατά την οποία το metal διακλαδώθηκε και γιγαντώθηκε, φτάνοντας μέχρι και το σημείο να θεωρηθεί mainstream (Glam Metal).
Το "Iron Maiden" διαφέρει τόσο πολύ ηχητικά των δίσκων που ακολούθησαν μετά με τον Dickinson κι έκαναν την μπάντα θρύλο. Κατ' αρχάς, προφανώς, λείπει ο Bruce. O Di'Anno είναι ένας εντελώς διαφορετικού είδους ερμηνευτής ο οποίος εδώ ταίριαζε γάντι αλλά δεν θα ταίριαζε στην μετέπειτα πορεία τους. Λείπουν ακόμα οι Adrian Smith και Nicko McBrain. Λείπει ο Martin Birch στην παραγωγή. Στον αντίποδα, είναι παρόν ένα Punk Rock ηχόχρωμα και μια πιο χύμα κι άμεση προσέγγιση και λείπει αυτό το βάθος των ηχοστρωμάτων κι αυτή η επικότητα των συνθέσεων, εξαιρούμενου του "The Phantom of the Opera" το οποίο είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου.
Δεν λείπουνε ωστόσο οι κομματάρες. Πραγματικά δεν υπάρχει μισό filler στον δίσκο, μισό τραγούδι που θα μπορούσε ή θα έπρεπε να λείπει! Προσωπικά αγαπημένα το προαναφερθέν "The Phantom of the Opera", το ομότιτλο, το "Strange World" (παρότι προτιμώ την έκδοση από τα sessions του "The Soundhouse Tapes", το κλασικό εδώ κι αιώνες από τα live τους "Running Free", το απίστευτο ορχηστρικό "Transylvania" και... όλα βασικά... όλα! Μπορεί ο ήχος όπως ειπώθηκε να έχει μια punk αισθητική και να μην έχει το βάθος και τον όγκο των μετέπειτα κυκλοφοριών, αλλά πραγματικά με το "Iron Maiden" η μπάντα ορίζει πως θα παιχτεί το metal τα επόμενα χρόνια. Με τα κιθαριστικά solos και της δισολίες, με το ηγετικό, κυρίαρχο μπάσο του Harris, με τα κοψίματα των τυμπάνων και τις αλλαγές στους ρυθμούς, με την πολύπλοκη απλότητα των συνθέσεων (ή την απλή πολυπλοκότητα αν θέλετε).
Η μπάντα μέσα στα 80s επρόκειτο να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη στα οποία δεν ξέρω αν έφτασε ποτέ οποιαδήποτε άλλη μπάντα, τουλάχιστον στον χώρο του Heavy Metal. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως, για να το πούμε απλά, λιτά και περιεκτικά, το εδώ παρουσιαζόμενο ντεμπούτο album τους δεν είναι ένα γαμημένο αριστούργημα!
To "Dune: Part 2", έσωσε ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά και λιγότερα απόλυτα, είναι από εκείνες τις ταινίες που σώζουν τον κινηματογράφο. Δεν αναφέρομαι στο καθαρά εμπορικό/εισπρακτικό σκέλος, διότι τότε αυτόν τον ρόλο τα τελευταία χρόνια τον πήρε το, υπερτιμημένο κατ' εμέ, "Spiderman: No Way Home". Άλλωστε η ταινία, με bugdet γύρω στα 200 εκατομμύρια δολάρια, έχει βγάλει τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες 710, όντας η δεύτερη εμπορικότερη ταινία του 2024, αλλά με όρους Hollywood (όπου δηλαδή μια ταινία για να μη θεωρείται flop, ελληνιστί αποτυχημένη, πρέπει να κάνει κέρδη διπλάσια του budget της) θεωρείται οριακά πετυχημένη. Το "Dune: Part 2" σώζει τον κινηματογράφο γιατί επαναφέρει σε αυτόν την έννοια του έπους. Τόσο σαν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα αλλά κι όσον αφορά το καλλιτεχνικό σκέλος και τα μηνύματα που περνάει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχουμε δει από το "Braveheart" (αγαπημένο του γράφοντος) ή τα "Lord of the Rings", αλλά είναι νομίζω η πρώτη που αξίζει 100% τον χαρακτηρισμό έπος από την "Επιστροφή του Βασιλιά" και μετά, τουλάχιστον στο πλαίσιο του Hollywood.
Το παράδοξο είναι ότι το πρώτο μέρος δεν μου άρεσε. Ιδίως μετά το "Blade Runner: 2049", το οποίο για μένα είναι ένα από τα καλύτερα sequel όλων των εποχών, είχα τρομερές απαιτήσεις από τον Villeneuve και την ενασχόλησή του με τον κόσμο που δημιούργησε ο Frank Herbert που εν τέλει απογοητεύτηκα. Το πρώτο Dune (στα αγγλικά σημαίνει αμμόλοφος) ήταν τόσο... πεζό. Flat, σαν μια έρημος, χωρίς όμως οάσεις κι αμμοθύελλες. Ο Villeneuve θέλησε στο πρώτο Dune να μας παρουσιάσει παρά μόνο ένα μικρό μέρος του κόσμου, κυρίως την οικογένεια των Ατρειδών και λίγο από Fremen, χώνοντας μέσα και λίγη δράση, αφήνοντας στην άκρη εντελώς τους Harkonnen, τις πολιτικές και τις δολοπλοκίες και παρουσιάζοντας μόνο επιφανειακά το κομμάτι της πνευματικότητας. Και παρότι σάρωσε στα Oscars στους τεχνικούς τομείς προσωπικά ούτε εκεί ικανοποιήθηκα, από τις μουσικές και τα εφέ μέχρι το colour grading και την όλη παρουσίαση του Arrakis.
Ιδέα δεν είχα πως ο Villeneuve ήξερε τι έκανε. Πως είχε απόλυτη γνώση του πρωτογενούς υλικού και βαθιά αγάπη σε αυτό και πως πράγματα που και στο βιβλίο υπήρχαν στο πρώτο μισό, τα είχε κρατήσει για το δεύτερο, για το κρεσέντο του, για το (μέχρι στιγμής) magnum opus του!
Ακόμα και castings τα οποία προκαλούσαν μια...αμηχανία, όπως εκείνα του Chalamet και της Zendaya, εδώ όχι απλά λειτουργούν, αλλά οι δυο ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους απογειώνουν την ταινία. Ο Chalamet, παρότι είναι 28 και θα δείχνει για πάντα 18 και παρά το "καθαρό" πρόσωπό" του πείθει εδώ απόλυτα, τόσο ως ο ερωτευμένος πιτσιρικάς, αλλά όσο κι ως ο στρατιωτικός ηγέτης κι ο πνευματικός Μεσσίας. Κι η Zendaya, στην καλύτερη μέχρι στιγμής ερμηνεία της καριέρας της, βγάζει μέσα από το βλέμμα της και τη στάση του σώματός της όλο το συναίσθημα του κόσμου! Όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές βασικά, θα αναφέρω μόνο εδώ τη θαυμάσια Rebecca Ferguson (που ήταν καλή και στο πρώτο μέρος) και τον Austin Butler σε ρόλο-έκπληξη.
Ο Villeneuve δείχνει εδώ πιο σίγουρος, δείχνει ότι ξέρει τι θέλει να κάνει σε απόλυτο βαθμό και το επιτυγχάνει. Η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική, ο ρυθμός δεν χάνει μισό τέμπο, τα εφέ δεν είναι μόνο εντυπωσιακά αλλά κι άκρως λειτουργικά, τα μηνύματα περνάνε με τον τρόπο ακριβώς που πρέπει κι η μουσική... αχ αυτή η μουσική του Hans Zimmer...
Τι έλειπε από το πρώτο Dune; Oι Harkonnen; Έχουμε! Η πολιτική κι οι δολοπλοκίες; Έχουμε σε υπέρτατο βαθμό κι από όλες τις οπτικές! Οι σωστά κινηματογραφημένες επικές μάχες; Έχουμε! Η πνευματικότητα κι η υπόσχεση του εκλεκτού με τον υποφώσκοντα κίνδυνο που εγείρει; Έχουμε και με τον τρόπο που πρέπει, μακριά από τα χαζά κι επιτηδευμένα "μηνυματάκια"¨του σύγχρονου Hollywood. Κι αν κάτι λάτρεψα από την ταινία είναι ότι τηρεί τον βασικό και νούμερο ένα κανόνα των ταινιών από το τέλος του βουβού κινηματογράφου. Δεν είναι ότι έχει μηδενικό exposition. Αλλά όπου μπορεί και πρέπει τηρεί απόλυτα το "show don't tell". "Δείξτο, μην το λές"!
Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους στους οποίους δεν θα αναφερθώ για να μη χαλάσω τη χαρά της πρώτης θέασης σε όσους δεν έχουνε δει την ταινία, το Dune: Part 2 επαναφέρει την έννοια του έπους στον σύγχρονο κινηματογράφο. Dennis Villeneuve, τα κατάφερες ξανά!
