Συνηθίζεται στο "λυκόφως" κάθε χρονιάς και στο
"λυκαυγές" της επόμενης να κάνουμε την αποτίμησή μας. Ή Σχολή Κακών Τεχνών είναι μια ραδιοφωνική εκπομπή με βάση τη ροκ η οποία αγαπάει τις τέχνες
στο σύνολό τους. Ήρθε λοιπόν η ώρα για τον "καθηγητή" της, αλλά και
κάποιους εκλεκτούς φίλους της να σας κάνουν τη δική τους αποτίμηση για το 2015,
παρουσιάζοντας σας τα "καλύτερα" της χρονιάς σε διάφορες κατηγορίες.
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ALBUM ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ: W.A.S.P. - "GOLGOTHA"
Το 2015 ήταν μια χρονιά γεμάτη καλές, αλλά όχι σπουδαίες
κυκλοφορίες όσον αφορά τον χώρο της ροκ και metal μουσικής. Μπάντες όπως οι Three Days Grace ή
οι Breaking Benjamin,
για παράδειγμα, έβγαλαν αξιόλογα albums από τον χώρο της rock, ενώ στο metal είχαμε κάποιες
πραγματικά καλές κυκλοφορίες όπως εκείνες των Stratovarius και
των Ghost (αν και δεν είναι γενικά του γούστου μου), αλλά και κάποιες
σπουδαίες δισκογραφικές επιστροφές όπως εκείνες των Nightwish και
των Iron Maiden με πολύ καλά, αν και κάπως στρυφνά και "δύσκολα" albums. Η σπουδαιότερη επιστροφή όλων
όμως κι η μεγαλύτερη έκπληξη όλων ήταν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το "Golgotha" των W.A.S.P. Ίσως
γιατί είχα χάσει την πίστη μου στον Blackie. Κι όμως... ο "αναγεννημένος" κύριος Lawless έχει
ακόμα την ικανότητα να γράφει "βρώμικους" ύμνους όπως το "Scream" ή μπαλάντες
ικανές να σε συνοδεύσουν στις πιο ζοφερές στιγμές σου όπως το "Miss You". Έχει ακόμα τη
δυνατότητα να γράφει εμπνευσμένα τραγούδια γεμάτα ένταση και ψυχή. Έχει ακόμα
τη δυνατότητα να γράφει δισκάρες! Όχι, το "Golgotha" δεν φτάνει στα ύψη ενός
"The Crimson Idol".
Δεν έχει το βάθος του. Είναι όμως, κατ' εμέ, ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε η μπάντα
από τότε και μετά κι είναι το album την ακρόαση του οποίου ευχαριστήθηκα περισσότερο μέσα στο
2015.
TOP-10
ΚΑΛΥΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ
1. Nightwish - "The Greatest Show
on Earth"
2. Breaking
Benjamin - "Angels Fall"
3. Three
Days Grace - "I Am Machine"
4. Iron
Maiden - "The Red and the Black"
5. Φοίβος Δεληβοριάς - "Ο Μπάσταρδος Γιός"
6. Chris Cornell - "Nearly Forgot
my Broken Heart"
7. W.A.S.P.
- "Scream"
8. Νίκος Ρουμελιώτης & Νίκος Ζιώγαλας - "Μη
Χαθείς"
9. Ιορδάνης Σιδηρόπουλος - "Τσιμεντένια Σοκάκια"
10. Muse
- "Psycho"
TOP-5
ΚΑΛΥΤΕΡΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ
1. W.A.S.P. - "Scream"
2. Νίκος Ρουμελιώτης & Νίκος Ζιώγαλας - "Μη
Χαθείς"
3. Muse - "Psycho"
4. Three
Days Grace - "I Am Machine"
5. Breaking
Benjamin - "Angels Fall"
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΕΣΤΗ ΤΟΚΑΓΙΑΝ: OI PLANET OF ZEUS ΣΤΗΝ
ΙΕΡΑ ΟΔΟ
Πραγματικά μου έκανε μεγάλη ζημιά η πρόταση του
Δημοσθένη Καραγιαννόπουλου βάζοντας με στη διαδικασία να επιλέξω το αγαπημένο
μου live για το 2015, γνωρίζοντας βέβαια το "κόλλημά" μου με το
metal και τη new wave σκηνή..... Τι να θυμηθώ.... At the gates, Eluveitie, 31 χρόνια Metal Hammer, Rock In Dio vol.5, Planet Of Zeus, Rock Wave (που δεν
πήγα!)... Οπότε
έκατσα και έκρινα το σύνολο μαζί με τις support μπάντες...και αποφάσισα...
Planet Of Zeus 04/05/2015 Ιερά Οδός.
Από που να ξεκινήσω:
από τους ορχηστρικούς Tuber που θα μπορούσαν οι ήχοι τους να γίνουν
μουσικό χαλί σε ταινία Tarantino ή από τους καλούς φίλους των Planet, τους Wish
Upon A Star για τους οποίους τελικά αναθεώρησα και πλέον δεν θέλω να ξανακούσω
Greenday; Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι ο χώρος είχε γεμίσει από νωρίς
δείχνοντας ότι ο κόσμος ξέρει να αξιολογεί σωστά και τα support πλέον και ας
μην έχουν στην πλάτη τους 20ετίες στη σκηνή. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο που
καταλαβαίνω ότι ήρθε η μεγάλη στιγμή... και το κατάλαβα για τα καλά όταν ανακοινώθηκε
πως πάνω από 2.500 κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο ......Στις 23:10 έγινε η αρχή
με τα "A Girl Name
Greed" και "Doteru" να παίζονται χωρίς ανάσα και
απλά ήξερες τι θα ακολουθήσει. Πραγματικά ήμουν έτοιμος να καταρρεύσω από την
έλλειψη οξυγόνου κι από κει που βρισκόμουν στη μέση βρέθηκα σχεδόν πριν την
κεντρική μπάρα. Στο "Dawn of The
Dead " πετάχτηκαν φλόγες από δεξιά και αριστερά.... Ο Μπάμπης
Παπανικολάου συγκινητικός όπως πάντα να λέει : "Μπορεί να μην είμαστε η καλύτερη ή η
πιο γρήγορη μπάντα στον κόσμο, όμως είμαστε αυτή με τον καλύτερο
κόσμο". Στο "Ace
of Spades"... καύλα, μα και συγκίνηση γράφοντας αυτές τις γραμμές με τη
σκέψη ότι ο Lemmy δεν βρίσκεται πια κοντά μας. Όπου και 'να ναι
όμως θα 'ναι περήφανος για τα πνευματικά του παιδιά και θα 'νιωθε την ανάγκη να
τους κέρναγε ένα Jack.
Φτάνουμε στο "Leftovers" όπου ένιωσα
την ολική εξάρθρωση να έρχεται... Μας αποχαιρέτησαν με το "Wasted Years" των Iron
Maiden να παίζει απ' τα ηχεία δείχνοντας σε όλους ότι κανείς δεν ξεχνά
τις ρίζες του. Συνολική εικόνα; Φωτισμός, ήχος στην εντέλεια... Τραγούδια που
τα είχαμε ξανακούσει απέκτησαν μεγαλύτερο μέγεθος και στιβαρή υπόσταση, σαν να
ένιωθαν την σημαντικότητα της στιγμής.
Μια αποτίμηση για το
φινάλε; Τελικά μήπως...παίζει "Σεξ και βία στον Πλανήτη
Δία";
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ: STAR WARS VII: THE FORCE AWAKENS
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το νέο Star Wars. Όχι, δεν μπορώ. Ο
αντικειμενικός εαυτός μου θα σας πει πως η καλύτερη ταινία που είδε μέσα στο
2015 ήταν το συγκλονιστικό, ντοκιμαντερίστικο "Boyhood" του Linklater. Εδώ που τα λέμε, η
συγκεκριμένη είναι μάλλον η καλύτερη ταινία, κατ' εμέ, των τελευταίων ετών
γενικά. Αλλά στην πραγματικότητα κυκλοφόρησε το '14. Πάμε παρακάτω.
Συνεχίζοντας με τον... αντικειμενικό εαυτό μου, θα σας έλεγε πως η καλύτερη
ταινία του '15 ήταν μάλλον το "The Martian" του Ridley Scott...
Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν γράφει αυτές τις αράδες ο αντικειμενικός εαυτός μου. Τις
γράφει το "αρρωστάκι" που λάτρεψε τον κινηματογράφο (και) μέσα από τα
Star Wars! Την επική sci-fi σειρά ταινιών
που εμπνεύστηκε ο George Lucas και που συνδύασαν (κυρίως η "κλασική" τριλογία)
ιδανικά τα εφέ, τη... σαπουνόπερα, τις αναφορές στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τις
φοβερές μουσικές επενδύσεις του John Williams,
τα lightsabers, την
αιώνια μάχη καλού (Jedi)
και κακού (Sith) κλπ
κλπ.
Ναι, το συγκεκριμένο
franchise έχει ξεφύγει πια από τα χέρια του Lucas. Και ναι, το "The Force Awakens" απευθύνεται
κυρίως στους νοσταλγικούς, στους "ατόφιους" λάτρεις της κλασικής
τριλογίας. Είναι άρτιο τεχνικά, χάρμα οφθαλμών πραγματικά, αλλά επί της ουσίας
δεν μπορεί να σταθεί από μόνο του σαν έργο, καθώς στερείται ανάπτυξης,
"λύτρωσης" (λογικό, είναι το πρώτο μέρος μιας νέας τριλογίας) και δεν
προσφέρει τίποτα πραγματικά καινοτόμο και πρωτοποριακό. Θυμίζει περισσότερο remake του
"A New Hope"
πάρα κάτι νέο και "φρέσκο", είναι σαν ένας "φόρος τιμής"
στην κλασική τριλογία που στρώνει τον δρόμο για τη συνέχεια. Ε και; Προς το
παρόν μας αρκεί η γλυκιά νοσταλγία. Η αναπόφευκτη συγκίνηση στους τίτλους της
εισαγωγής, τα γερασμένα γνώριμα πρόσωπα από τα παλιά (με το ζόρι κρατιέμαι να
μην spoiler-άρω!),
κάποια νέα πρόσωπα που θυμίζουνε παλιά (Kylo Ren), κάποια ολοκαίνουρια πρόσωπα που κλέβουν την παράσταση (η Ray της
εξαιρετικής Daisy Ridley),
τα φοβερά ρομποτάκια BB-8,
R2-D2 και C3PO... Από την επόμενη ταινία σίγουρα περιμένουμε περισσότερα.
Προς το παρόν όμως, νιώθουμε απλά τυχεροί που κάναμε ένα ακόμα ταξίδι στο μαγικό
κόσμο της "Δύναμης" ο οποίος βρίσκεται... in a galaxy far far away...
Ψηφίζω λοιπόν Star Wars! Αναμφίβολα το
κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς! May the force be with you...
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕΙΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ: "JESSICA JONES"
Οι υπερηρωικές σειρές είναι της μόδας. Παρακολουθώ και
γουστάρω το "Agents of S.H.I.E.L.D.", το "Arrow", το "Flash" μεταξύ άλλων. Η
σειρά όμως εκείνη που με εντυπωσίασε περισσότερο φέτος ήταν το "Jessica Jones". Και δεν αναφέρομαι μόνο στις superhero series, αλλά γενικά, σε μια
χρονιά βέβαια που είχαμε κι άλλες "δυνατές" υποψηφιότητες όπως το "Mr.Robot" ή το επίσης υπερηρωικό "Daredevil". To "Jessica Jones" βαδίζει στα
χνάρια του τελευταίου, μοιράζεται το "σκοτάδι" του και
διαδραματίζεται στο ίδιο τηλεοπτικό σύμπαν και στην ίδια...
"γειτονιά" (Hell's Kitchen)! Γιατί όμως ξεχώρισα
το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πόνημα της Marvel; Ίσως λόγω του απολαυστικού κακού, του Purple Man, τον οποίο ερμηνεύει με
την κατάλληλη "τρέλα" στο μάτι ο David Tennant. Ίσως λόγω της παρουσίας του χαρακτήρα του Luke Cage. Κυρίως όμως λόγω του
ότι η Jessica Jones,
την οποία υποδύεται υποδειγματικά η Krysten Ritter, παρά τις υπερδυνάμεις της, είναι
τόσο "φθαρτή", παλεύει για να πληρώνει το νοίκι, έχει ανασφάλειες, τα
κάνει μαντάρα στα προσωπικά της, είναι γεμάτη άμυνες. 13 επεισόδια που
"κυλάνε" σαν νεράκι και στρώνουν σιγά-σιγά τον δρόμο προς τους
τηλεοπτικούς "Defenders".
Υπέροχη σειρά!
ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΩΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ: ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ
ΚΟΥΤΣΑΚΗΣ - "BABY BLUE"
Ένα μυθιστόρημα που πριν ακόμα ξεκινήσεις να το διαβάζεις,
σε γοητεύει με το υπέροχο και μυστηριώδες εξώφυλλό του και που τελικά, σε
καθηλώνει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα, χωρίς να σου επιτρέπει
να το αφήσεις από τα χέρια σου ούτε για μια στιγμή. Γιατί, μέσα από τις σελίδες
του, όχι μόνο βλέπεις την ίδια την ζωή και την πραγματικότητα της σύγχρονης
κοινωνίας αποτυπωμένη στο χαρτί, αλλά και την προσπάθεια επιβολής των προτύπων
της, όπου όλοι μας έχουμε γίνει κάποια στιγμή θύματά της. Σε πρώτο επίπεδο, αν
μας ζητούσε κανείς να κατατάξουμε το "Baby Blue" σε μία λογοτεχνική
κατηγορία, αυτή θα ήταν αναμφίβολα η αστυνομική, με τον Πολυχρόνη Κουτσάκη να
πλέκει τόσο περίτεχνα το νήμα μιας πολύπλοκης ιστορίας με δεκάδες προεκτάσεις
που όλο και πολλαπλασιάζονται χωρίς, ωστόσο, να προκαλούν σύγχυση στον
αναγνώστη, αλλά και με μία ευφυΐα που νομίζω πως πολύ σπάνια συναντά κανείς
στις μέρες μας. Κακά τα ψέματα, η ελληνική αστυνομική λογοτεχνία έχει πεθάνει
από καιρό, αλλά κάτι τέτοια βιβλία γεννάνε βαθιά μέσα μου την ελπίζω πως
μπορούν να την βοηθήσουν να αναστηθεί, δίνοντάς της μια νότα ανανέωσης που παρ'
όλα ταύτα διατηρεί ορισμένους βασικούς άξονες της νουάρ αισθητικής και
φιλοσοφίας. Γιατί, η αστυνομική λογοτεχνία, για να παρουσιάσει πετυχημένα
δείγματα, οφείλει να κάνει ακριβώς αυτό. Να σεβαστεί και να αξιοποιήσει τις
κλασσικές τις αξίες, χωρίς ωστόσο να ξεχάσει να εμφυσήσει στο εκάστοτε κείμενο
τις σύγχρονες εκείνες πινελιές που θα μπορέσουν να μας κάνουν να δεθούμε με
τους ήρωες και να παρακολουθήσουμε με προσωπικό ενδιαφέρον την πορεία και την
εξέλιξή τους.
Σε ένα δεύτερο
επίπεδο, το "Baby Blue" είναι ένα καθαρά κοινωνικοπολιτικό
μυθιστόρημα, που δεν διστάζει να καυτηριάσει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις,
αλλά και να φωνάξει ένα δυνατό "κατηγορώ" εναντίον όλων εκείνων που
οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στην σημερινή της κατάσταση, βήμα-βήμα, μέρα με
τη μέρα, αφήνοντάς την να βουλιάζει στον πάτο της σαπίλας χωρίς καμία διάθεση
να προσπαθήσει να την αποτραβήξει από εκεί. Το πολιτικό και δικαστικό σύστημα,
που το πρώτο δεν είναι τόσο νόμιμο και το δεύτερο τόσο "τυφλό" όσο θα
έπρεπε, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η λανθάνουσα επιρροή που έχουν σε όλη τη
διάσταση της κοινωνικής πυραμίδας, η αστυνομική δύναμη που αποδίδει ευθύνες και
δικαιοσύνη κατά πως εκείνη ορίζει ανάλογα με τα μυστικά της συμφέροντα -ή τα
συμφέροντα εκείνον που καλείται να προστατέψει με άνομα μέσα και ανήθικα
κίνητρα-, μπαίνουν στο καυστικό στόχαστρο του συγγραφέα και μέσω του κυνικού
χιούμορ -ή μήπως δεν είναι και τόσο χιούμορ;- του Στράτου, βρίσκουν τον στόχο
τους και βάζουν τον αναγνώστη σε μια διαδικασία σκέψης και προβληματισμού.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ:
IAN FRASER "LEMMY" KILMISTER
Είναι σημάδι των καιρών μας να θυμόμαστε και να αποθεώνουμε
τους ανθρώπους μετά τον θάνατό τους. Να κάνουμε viral την είδηση
του θανάτου τους και το έργο τους, ακόμα κι αν πολλές φορές είχαμε μηδενική
επαφή μ' αυτό. Έτσι απλά για να ακολουθήσουμε το "ρεύμα". Στην περίπτωση
του Lemmy όμως το ότι όλοι μας νιώσαμε την ανάγκη να πούμε μια
κουβέντα, ένα "αντίο", να εκφράσουμε τη λύπη μας, δεν ήταν υποκριτικό
ή ψεύτικο. Διότι ο Lemmy κατάφερε κάτι πρωτοφανές. Κατάφερε να τον αγαπούν και να τον
σέβονται οι πάντες, είτε ήταν οπαδοί της μουσικής του είτε όχι. Ήταν ο
τελευταίος πραγματικός ροκ σταρ. Αγνός, ατόφιος, αληθινός. Ποιος άλλος θα
μπορούσε να συλλέγει αντικείμενα των Ναζί και να μην μπορεί κανείς να του πει
κουβέντα; Κανείς ποτέ δεν τον κατηγόρησε ως φιλοναζί ή ως φασίστα. Ποιος άλλος
θα μπορούσε να υμνεί στα τραγούδια του το σεξ, τις κραιπάλες, τα τυχερά
παιχνίδια από τη μια κι από την άλλη να γράφει ύμνους για θέματα σκληρά και
ταμπού σαν το "Don't Let Daddy Kiss Me"; Ο Lemmy ήταν κάτι
παραπάνω από ένας απλός άνθρωπος ή από ένας απλός μουσικός. Ήταν κάτι παραπάνω
από απλά ο ηγέτης των Motorhead
ή πρώην μέλος των Hawkind.
Ήταν ιδέα. Ίσως γι' αυτό και σοκαριστήκαμε τόσο με την είδηση του θανάτου του.
Διότι εκπλαγήκαμε. Διότι δεν περιμέναμε ότι ο Lemmy μπορούσε
να πεθάνει. Ξέρετε όμως κάτι; Οι ιδέες δεν πεθαίνουν...
