Λένε πως κάθε τέλος είναι μια καινούρια αρχή. Μια νέα
σελίδα. Τι συμβαίνει όμως λοιπόν όταν γυρίζεις τη σελίδα; Σβήνονται με μιας όσα
είχες διαβάσει πιο πριν; Κι αν ναι, πως θα βγάλει νόημα το βιβλίο; Ποια θα
είναι η ουσία του; Τι νόημα έχει η ζωή χωρίς τις εμπειρίες, καλές ή κακές;
Διότι στη θεωρία θα ήταν ωραίο που και που να γυρνούσαμε σε μια κατάσταση "tabula rasa". Να είχαμε τη
δυνατότητα μιας καθάρειας, αγνής επανεκκίνησης. Αυτό όμως που μας διαμορφώνει είναι
η πορεία μας, τα σημάδια μας, ακριβώς όπως ένα βιβλίο δεν κρίνεται από την
τελευταία του ατάκα, αλλά από το τι προηγήθηκε στις σελίδες που οδήγησαν εκεί.
Η αφορμή του κειμένου είναι, προφανώς, η καινούρια σελίδα
στη ραδιοφωνική μου πορεία. Στον rockharadio πλέον, κάθε Σάββατο στις
20.00. Αυτή είναι η αφορμή, ναι. Τα αίτια όμως της εσωτερικής μου ανάγκης να πω
αυτά τα λόγια είναι πολύ πιο βαθιά και μας πάνε πολύ πίσω. Ίσως κάποιοι
θεωρήσουν ότι βγάζω χολή, ίσως κάποιοι παρεξηγηθούν. Δεν δίνω δεκάρα, ακριβώς
διότι αν κάποιος παρεξηγηθεί από τα λεγόμενα μου, μάλλον έχει τη
"μύγα".
Έχοντας πια κλείσει τα 31 μου χρόνια (ναι, ξέρω, δεν δείχνω
ούτε 25!) μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά το εξής: είναι καλύτερο κάποια
πράγματα που λάτρεψες μικρός, κάποια πράγματα που σε διαμόρφωσαν, κάποιους
ανθρώπους που θαύμασες, κάποια όνειρα που έκανες... να μη τα γνωρίσεις ποτέ από
μέσα. Γιατί κινδυνεύεις... κινδυνεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι άνθρωποι που
θαύμαζες είναι στυγνοί εκμεταλλευτές που φοράνε το καλοσυνάτο τους προσωπείο
μόνο όταν βρεθούν πίσω από το "γυαλί", αλλά κατά τ' άλλα δεν έχουν
κανέναν θέμα να σε αντιμετωπίσουν σαν σκλάβο "πίσω από τις κάμερες",
ενώ πριν τους έχεις πληρώσει για να σου δώσουν τα "φώτα" τους... κινδυνεύεις
να συνειδητοποιήσεις ότι τίποτα δεν είναι αξιοκρατικό (αν δεν το ήξερες ήδη) κι
ότι ειδικά αν το όνειρό σου είναι να ασχοληθείς με τις τέχνες, θα πρέπει, πέραν
όλων των άλλων, να γίνεις και promoter,
manager, λαντζέρης,
ζιγκολό ή πουτάνα, ρουφιάνος και πλανόδιος πωλητής συνδετήρων... κινδυνεύεις να
συνειδητοποιήσεις ότι η νύχτα είναι πάντα βρώμικη, ακόμα και σε χώρους που
κινούνται άνθρωποι που νιώθουν ξεχωριστοί, "ψαγμένοι", ιδιαίτεροι
λόγω των μουσικών τους ακουσμάτων, αλλά στην πραγματικότητα είναι πιο κενοί και
πιο σιχαμεροί κι από τον τελευταίο σκυλά... κινδυνεύεις να γνωρίσεις
μικροκαρχαρίες (που νομίζουν ότι είναι μεγαλοκαρχαρίες) που κηρύττουν επίπεδο,
το παίζουν τίμιοι οικογενειάρχες και λαμπυρίζουν στο σκοτάδι, αλλά στην
πραγματικότητα είναι ακόμα πιο γλοιώδεις εκμεταλλευτές που αν είσαι αγοράκι θα
κοιτάξουν να σε ξεζουμίσουν και να σε υποσκελίσουν κι αν είσαι κοριτσάκι να σου
ρίξουν κι έναν πούτσο επειδή σου κάνουν την τιμή να δουλεύεις γι' αυτούς
ΤΖΑΜΠΑ... θα γνωρίσεις βέβαια κοριτσάκια που αξίζει να τους φέρονται έτσι,
καθώς μόνη σημασία έχει η "βιτρίνα" της ντίβας κι ας υπάρχει μέσα
"φτήνια" που δεν βρίσκεις ούτε στις εκπτώσεις, ενώ επίσης θα
γνωρίσεις κι αγοράκια που αξίζει να τους φέρονται έτσι, καθώς την έχουν δει οι
γαμιάδες της γειτονιάς, την ίδια στιγμή που η ρουφιανιά είναι το μόνο τους
επίτευγμα κι ενώ ακόμα τους βάζει τις φωνές η μαμά τους για να πάνε να φάνε...
κινδυνεύεις να γνωρίσεις ανθρώπους που θα στο παίξουν φίλοι, μόνο και μόνο για
να χαλαρώσουν τις άμυνες σου και να στη φέρουν στην πρώτη ευκαιρία...
κινδυνεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι τα όνειρα, οι εικόνες, οι μουσικές, τα
στιχάκια, όλα εκείνα που διαμόρφωσαν το παιδί το οποίο εξελίχτηκε στον ενήλικα
που είσαι σήμερα, ήταν μια φούσκα. Περισσότερο απ' όλα, όμως, κινδυνεύεις να
γίνεις σαν τα μούτρα τους για να επιβιώσεις...
Ο απώτερος σκοπός αυτού του κειμένου, λοιπόν, είναι να κάνω
την εξής δήλωση: όχι δεν είμαι το πουτανάκι σας (ξέρετε ποιοι είστε), αλλά όχι,
δεν θα γίνω και σαν τα μούτρα σας. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα και κανέναν, παρά
μόνο τον εαυτό μου όταν κοιτάζω στον καθρέπτη. Παρά μόνο τις σκέψεις μου όταν
ξαπλώνω στο κρεβάτι. Δεν παρατάω τα όνειρά μου κι ας έφτασαν πολλά να θυμίζουν
εφιάλτες. Θα είμαι εδώ, με τα καλά και τ' άσχημά μου, θα παλεύω και θα στέκομαι
δίπλα σε όσους πρέπει κι απέναντι σε όσους επιβάλλεται. Και για κανέναν καριόλη
δεν θα δεχτώ να ζήσω με σπασμένα φτερά...
"Να πετάξεις ψηλά ποτέ μη φοβηθείς
Να ανοίξεις φτερά, τι κι αν γκρεμιστείς
Να ξύσεις πληγές, να ζήσεις και να πληγωθείς
Με σπασμένα φτερά μη δεχτείς να ζεις..."
Δημοσθένης Καραγιαννόπουλος
