Η αρχή βέβαια ήταν αρκετά διαφορετική καθώς το πρώτο ενώ την έχει τη δρασούλα του (και τη χαρακτηριστική σκηνή του), είχε De Palma στη σκηνοθεσία και μια πιο noir αισθητική, όντας εν μέρει και κατασκοπικό θρίλερ. Βλέπεται πάντως ευχάριστα και πανεύκολα στο σήμερα κι ας έχουνε περάσει σχεδόν 30 χρόνια.
Στο δεύτερο μέρος από την άλλη έχουμε ξεμπουρδέλεμα (με το συμπάθειο) John Woo! Θεωρείται πως είναι η πιο αδύναμη ταινία της σειράς και μάλλον είναι. Και το σενάριο τα έχει τα θεματάκια του (εδώ που τα λέμε στα περισσότερα Mission: Impossible τα σενάρια είναι υποτυπώδη), αλλά το κυριότερο, είναι η μόνη φορά σε όλες τις ταινίες που η δράση είναι over the top. John Woo είπαμε σ'αγαπάμε ρε φίλε, αλλά εδώ το παράχεσες! Κι ομως, με έναν παράξενο τρόπο, κι αυτό βλέπεται ευχάριστα μέχρι σήμερα!
Και το τρίτο Mission: Impossible δεν χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τις μάζες, αλλά εγώ το αγαπάω για δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι το άρτια κι άψογα εκτελεσμένο σχέδιο της ομάδας. Ο δεύτερος λόγος έχει ονοματεπώνυμο: Phillip Seymour Hoffman! Μακράν ο πιο επικίνδυνος από τους villains της σειράς κατ' εμέ μόνο και μόνο με το βλέμμα του και το πως "φτύνει" τις απειλές του.
Έχω καταλήξει πως το Mission: Impossible - Ghost Protocol είναι το αγαπημένο μου στη σειρά. Κι όχι μόνο λόγω του χαρακτηριστικού κι εντυπωσιακού stunt του στον ουρανοξύστη στην έρημο. Είναι η πρώτη φορά που εδώ σχηματίζεται μια κατά τι ομάδα, με τον Simon Pegg να γίνεται πλέον μόνιμος και τον Jeremy Renner να μας έρχεται ως... νέος Ethan, κάτι που ευτυχώς βέβαια δεν συνέβη ποτέ. Ενδιαφέρον έχει και το backstory αυτών των δύο και κρίμα που ο Renner δεν συνέχισε και μετά το Rogue Nation.
Ένα Rogue Nation που είναι επί της ουσίας το πρώτο τρόπον τινά sequel της σειράς, με τον Renner και τον Pegg, αλλά και τη Rebecca Ferguson να έχουν αναβαθμισμένους ρόλους και τα πράγματα στην IMF να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η ταινία μας εισάγει τον Lane του Sean Harris που μάλλον είναι για τους περισσότερους ο εμβληματικότερος εχθρός της σειράς. Και φυσικά κι εδώ έχουμε και τα imposssible stunts μας και τα πισώπλατα μαχαιρώματα μας και τον κακό να πιάνεται με υπέροχο τρόπο σαν ποντίκι στη φάκα. Αν το Ghost Protocol είναι το αγαπημένο μου αυτό εδώ είναι μάλλον το δεύτερο.
Και θα έρθουμε στην ταινία εκείνη για την οποία διαφωνώ με τη γνώμη της βάσης των κριτικών και του κοινού. Το Fallout είναι μάλλον το λιγότερο αγαπημένο μου Mission: Impossible, χωρίς όμως να μπορώ να εξηγήσω απολύτως το γιατί. Η μάλλον μπορώ. Ο Henry Cavill είναι λατρεμένος για μένα γιατί είναι geek, είναι ένας από εμάς, απλά πιο όμορφος, πιο γραμμωμένος, πιο ταλαντούχος και πιο πλούσιος. Αλλά εδώ δεν δουλεύει καθόλου το πράγμα. Και φταίει κι ο Cavill εν μέρει, διότι το physique του εμένα τουλάχιστον εδώ με πετάει έξω, αλλά φταίει και το γράψιμο. Γενικά τα σενάρια δεν είναι το δυνατό σημείο των ταινιών αυτών αλλά εδώ έχουμε θεματάκι.
Όπως θεματάκι, σεναριακά, έχουμε και με το Dead Reckoning, μέρος του οποίου έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι το πρώτο μέρος μιας διλογίας. Η Hayley Atwell προστίθεται στην ομάδα κάτι που είναι πολυ θετικό, αντικαθιστά όμως ωστόσο επί της ουσίας την Rebecca Ferguson κάτι που είναι πολύ αρνητικό. Δεν θα κουραστώ να γράφω πως τα stunts κι εδώ είναι αδιανόητα καλά κι αδιανόητα επικίνδυνα. Το Dead Reckoning πάντως δεν μπορούμε να το κρίνουμε χωρίς να δούμε και τη συνέχειά του.
Και πάμε τώρα για να κλείσουμε να βάλουμε τις ταινίες και σε μια σειρά
