Νιώθω πως για να γράψω για το "Moving Pictures" πρέπει να γράψω στην πραγματικότητα για τη σημασία των Rush στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα τα τελευταία 50 χρόνια στο σύνολό της. Ναι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μάλλον ο καλύτερος των Καναδών πάρα πολύ απλά γιατί είναι ο πιο πλήρης, εκείνος στον οποίο δεν υπάρχει μισή νότα που να μην είναι αριστουργηματική. Αλλά μήπως το "Permanent Waves" που προηγήθηκε δεν είναι ένα αιώνιο αριστούργημα; Ή το "2112"; Η σχεδόν οποιοσδήποτε δίσκος των Rush εκείνης της περιόδου; Τι συζητάμε τώρα;
Για να το πούμε απλά, λιτά και περιεκτικά, οι Rush εκείνης της περιόδου επηρέασαν σχεδόν τους πάντες. Από τους Dream Theater και τους Psychotic Waltz, μέχρι τους Maiden, τους Fates Warning και τους Tool και γενικά όσους έβαλαν έστω και σαν υποσημείωση την ταμπέλα prog στη μουσική τους. Δεν ήταν η πρώτη progressive μπάντα ever, ήταν όμως εκείνη που έδωσε ουσία και μετεξέλιξε το είδος. Εκείνη που το απογείωσε. Κι αυτό ακριβώς επειδή κάθε δίσκος τους είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το περιπετειώδες, κάτι το απροσδόκητο και το ανεξέλεγκτο.
Τώρα λοιπόν που κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές σκέφτομαι πως τελικά ίσως το εδώ παρουσιαζόμενο "Moving Pictures" αποτελεί τον πιο safe δίσκο εκείνης της "χρυσής περιόδου" των Καναδών. Υπό την έννοια ότι έχει μέσα όλα τα στοιχεία εκείνα τα μαγείας της μπάντας μαζεμένα σε ένα album. Αλλά, διάολε, και πάλι είναι αδύνατον να τον χαρακτηρίσεις safe, μη προοδευτικό, μη επικό, μη τρικλίζοντα, μη μαγικό, να μη νιώθεις σαν να ήρθε από το υπερπέραν, σαν να περιέχει νότες και ρυθμούς που να μην είναι γήινοι. Κάθε κομμάτι εδώ είναι κι ένα παντοτινό αριστούργημα. Με πρώτο και καλύτερο το "Tom Sawyer", ίσως το γνωστότερο κομμάτι της μπάντας.
Κι απλά σταματάω εδώ, χωρίς να χρειάζεται να γράψω τίποτα περαιτέρω για τον εν λόγω δίσκο. Απλά γιατί όποιος τον έχει ακούσει... ξέρει...
