ΓΙΑΤΙ ΤΟ DUNE: PART 2 ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

To "Dune: Part 2", έσωσε ή, για να το θέσω πιο ρεαλιστικά και λιγότερα απόλυτα, είναι από εκείνες τις ταινίες που σώζουν τον κινηματογράφο. Δεν αναφέρομαι στο καθαρά εμπορικό/εισπρακτικό σκέλος, διότι τότε αυτόν τον ρόλο τα τελευταία χρόνια τον πήρε το, υπερτιμημένο κατ' εμέ, "Spiderman: No Way Home". Άλλωστε η ταινία, με bugdet γύρω στα 200 εκατομμύρια δολάρια, έχει βγάλει τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες 710, όντας η δεύτερη εμπορικότερη ταινία του 2024, αλλά με όρους Hollywood (όπου δηλαδή μια ταινία για να μη θεωρείται flop, ελληνιστί αποτυχημένη, πρέπει να κάνει κέρδη διπλάσια του budget της) θεωρείται οριακά πετυχημένη. Το "Dune: Part 2" σώζει τον κινηματογράφο γιατί επαναφέρει σε αυτόν την έννοια του έπους. Τόσο σαν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα αλλά κι όσον αφορά το καλλιτεχνικό σκέλος και τα μηνύματα που περνάει. Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχουμε δει από το "Braveheart" (αγαπημένο του γράφοντος) ή τα "Lord of the Rings", αλλά είναι νομίζω η πρώτη που αξίζει 100% τον χαρακτηρισμό έπος από την "Επιστροφή του Βασιλιά" και μετά, τουλάχιστον στο πλαίσιο του Hollywood.

Το παράδοξο είναι ότι το πρώτο μέρος δεν μου άρεσε. Ιδίως μετά το "Blade Runner: 2049", το οποίο για μένα είναι ένα από τα καλύτερα sequel όλων των εποχών, είχα τρομερές απαιτήσεις από τον Villeneuve και την ενασχόλησή του με τον κόσμο που δημιούργησε ο Frank Herbert που εν τέλει απογοητεύτηκα. Το πρώτο Dune (στα αγγλικά σημαίνει αμμόλοφος) ήταν τόσο... πεζό. Flat, σαν μια έρημος, χωρίς όμως οάσεις κι αμμοθύελλες. Ο Villeneuve θέλησε στο πρώτο Dune να μας παρουσιάσει παρά μόνο ένα μικρό μέρος του κόσμου, κυρίως την οικογένεια των Ατρειδών και λίγο από Fremen, χώνοντας μέσα και λίγη δράση, αφήνοντας στην άκρη εντελώς τους Harkonnen, τις πολιτικές και τις δολοπλοκίες και παρουσιάζοντας μόνο επιφανειακά το κομμάτι της πνευματικότητας. Και παρότι σάρωσε στα Oscars στους τεχνικούς τομείς προσωπικά ούτε εκεί ικανοποιήθηκα, από τις μουσικές και τα εφέ μέχρι το colour grading και την όλη παρουσίαση του Arrakis. 

Ιδέα δεν είχα πως ο Villeneuve ήξερε τι έκανε. Πως είχε απόλυτη γνώση του πρωτογενούς υλικού και βαθιά αγάπη σε αυτό και πως πράγματα που και στο βιβλίο υπήρχαν στο πρώτο μισό, τα είχε κρατήσει για το δεύτερο, για το κρεσέντο του, για το (μέχρι στιγμής) magnum opus του! 

Ακόμα και castings τα οποία προκαλούσαν μια...αμηχανία, όπως εκείνα του Chalamet και της Zendaya, εδώ όχι απλά λειτουργούν, αλλά οι δυο ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους απογειώνουν την ταινία. Ο Chalamet, παρότι είναι 28 και θα δείχνει για πάντα 18 και παρά το "καθαρό" πρόσωπό" του πείθει εδώ απόλυτα, τόσο ως ο ερωτευμένος πιτσιρικάς, αλλά όσο κι ως ο στρατιωτικός ηγέτης κι ο πνευματικός Μεσσίας. Κι η Zendaya, στην καλύτερη μέχρι στιγμής ερμηνεία της καριέρας της, βγάζει μέσα από το βλέμμα της και τη στάση του σώματός της όλο το συναίσθημα του κόσμου! Όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές βασικά, θα αναφέρω μόνο εδώ τη θαυμάσια Rebecca Ferguson (που ήταν καλή και στο πρώτο μέρος) και τον Austin Butler σε ρόλο-έκπληξη.

Ο Villeneuve δείχνει εδώ πιο σίγουρος, δείχνει ότι ξέρει τι θέλει να κάνει σε απόλυτο βαθμό και το επιτυγχάνει. Η φωτογραφία της ταινίας είναι εξαιρετική, ο ρυθμός δεν χάνει μισό τέμπο, τα εφέ δεν είναι μόνο εντυπωσιακά αλλά κι άκρως λειτουργικά, τα μηνύματα περνάνε με τον τρόπο ακριβώς που πρέπει κι η μουσική... αχ αυτή η μουσική του Hans Zimmer...

Τι έλειπε από το πρώτο Dune; Oι Harkonnen; Έχουμε! Η πολιτική κι οι δολοπλοκίες; Έχουμε σε υπέρτατο βαθμό κι από όλες τις οπτικές! Οι σωστά κινηματογραφημένες επικές μάχες; Έχουμε! Η πνευματικότητα κι η υπόσχεση του εκλεκτού με τον υποφώσκοντα κίνδυνο που εγείρει; Έχουμε και με τον τρόπο που πρέπει, μακριά από τα χαζά κι επιτηδευμένα "μηνυματάκια"¨του σύγχρονου Hollywood. Κι αν κάτι λάτρεψα από την ταινία είναι ότι τηρεί τον βασικό και νούμερο ένα κανόνα των ταινιών από το τέλος του βουβού κινηματογράφου. Δεν είναι ότι έχει μηδενικό exposition. Αλλά όπου μπορεί και πρέπει τηρεί απόλυτα το "show don't tell". "Δείξτο, μην το λές"!

Για όλους αυτούς τους λόγους και για άλλους στους οποίους δεν θα αναφερθώ για να μη χαλάσω τη χαρά της πρώτης θέασης σε όσους δεν έχουνε δει την ταινία, το Dune: Part 2 επαναφέρει την έννοια του έπους στον σύγχρονο κινηματογράφο. Dennis Villeneuve, τα κατάφερες ξανά!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ: ΘΛΙΜΜΜΕΝΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ - Το Πέταγμα του Ικάρου

Έχουνε περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα πίσω από το μικρόφωνο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Τουτέστιν, έχουνε περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με το blog της δικής μου ραδιοφωνικής εκπομπής, της "Σχολής Κακών Τεχνών". Η ζωή με νίκησε ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά το σαράκι με έτρωγε και με τρώει. Κι ενώ προσπαθώ να καταπολεμήσω τους "δαίμονές" μου και να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, ταυτόχρονα, θέλω να κάνω πραγματάκια. Για μένα. Όχι μόνο για την ψυχική μου υγεία. Αλλά και για την ικανοποίηση μου. Για την ικανοποίηση της ανάγκης μου για έκφραση. 

Ξεκινάω λοιπόν, σχεδόν νιώθοντας ότι ξεκινάω από το μηδέν, μια νέα ενότητα εδώ στο blog. Ίσως ακολουθήσουν κι άλλες ενότητες κι ήσουν ακολουθήσουν κι εκπομπές στο κανάλι της εκπομπής ή σε κάποιο άλλο κανάλι στο youtube αν βρεθούν οι κατάλληλοι συνεργάτες και συνοδοιπόροι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι νιώθω ξανά αυτή την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία.

Τί είναι λοιπόν "Η Ιστορία ενός Τραγουδιού".

Είναι μια ενότητα που ήταν μέρος και της κανονικής ραδιοφωνικής εκπομπής, συνήθως όταν είχα κάποιον καλεσμένο και συζητούσαμε για την ιστορία της σύλληψης κάποιου κομματιού του εκάστοτε καλεσμένου, μέσα από τα λόγια του δημιουργού στην προκειμένη περίπτωση. Βέβαια υπήρξαν και περιπτώσεις όπου απλά έκανα την έρευνά μου και μίλησα στο κοινό για αγαπημένα ελληνικά ή ξένα κομμάτια των οποίων η ιστορία θεώρησα πως είχε ενδιαφέρον να ειπωθεί. Αυτή τη φορά βέβαια θα αφήσω τον δημιουργό να εκφραστεί. Και θα θεωρήσω πρέπον, ψυχικά λυτρωτικό και ποιητικά ορθό αυτός ο δημιουργός να είμαι εγώ. Ο παλιότερος εαυτός μου.

"Το πέταγμα του Ικάρου" είναι το magnum opus μου. Ένιωσα σχεδόν έτσι από την πρώτη στιγμή που εκείνο το βράδυ του Ιουνίου του 2003 άφησα κάτω την πένα κι έβαλα στη θήκη της ξανά την ακουστική μου κιθάρα. Όσον αφορά τους στίχους του τραγουδιού βέβαια, παρότι λένε πως "δεν πρέπει να λερώνεις μια ωραία ιστορία με την αλήθεια", καμία πένα δεν υπήρξε. Οι στίχοι γράφτηκαν απλά   στην οθόνη του υπολογιστή μου την ίδια στιγμή που χάζευα και συνομιλούσα στο διαδίκτυο. Η προεργασία φυσικά είχε ξεκινήσει νωρίτερα μες στο κεφάλι μου. Το πρώτο βήμα ήταν η ανάγνωση του "Στις Όχθες του Ποταμού Πιέδρα Κάθισα κι Έκλαψα" του Paulo Coelho. Ζωούλα ή Βαγγελίτσα δεν θυμάμαι πια ποια από τις δυο σας μου το δάνεισε, οπότε θα σας παραθέσω και τις δυο. Το συγκεκριμένο βιβλίο με συγκλόνισε. Δεν είναι κάποια φοβερή ιστορία, ούτε η γραφή του τόσο λυρική. Και ασχολείται πολύ με την πνευματικότητα με την οποία ο συγγραφέας έχει μια βαθιά σχέση σε αντίθεση με μένα. Ήταν όμως τόσο ειλικρινές, τόσο αγνό, τόσο βαθιά ρομαντικό μα και συνάμα μελαγχολικό που κατέληξα να εμπνευστώ από αυτό, με τον στίχο "τα δάκρυα σαν πέτρες στο ποτάμι" να είναι ευθεία αναφορά στο βιβλίο, ενώ και στο κλιπάκι που έφτιαξα για το τραγούδι στο συγκεκριμένο σημείο έχω χρησιμοποιήσει εικόνα του πραγματικού ποταμού Πιέδρα! 

Επίσης λίγες μέρες πριν γράψω τους στίχους, εγώ κι η τότε παρέα μου, αποτελούμενη κι από τη υπόλοιπη μπάντα, τα τότε μέλη των "Θλιμμένων",  είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε μια συναυλία των Ενδελέχεια. Αγαπημένη μπάντα, ιδίως μετέπειτα για μένα, ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα live. Αυτό που θα γράψω τώρα είναι λίγο μεταφυσικό και σχεδόν Διονυσιακό ίσως. Το θυμάμαι εγώ, το θυμούνται οι φίλοι, αλλά... Η μπάντα στη σκηνή προανήγγειλε το επόμενο κομμάτι που θα έπαιζε το οποίο είχε το τίτλο "Ταξίδι στο Άπειρο". Εγώ, κλασικό βλαμμένο εικοσάχρονο, πετάχτηκα από τις εξέδρες και φώναξα "ώπα παιδιά πολύ μακριά πάμε σήμερα"! Γέλασε η παρέα μου, γέλασαν δυο-τρεις από το κοινό, το σκηνικό θα ξεχνιόταν ΑΝ μερικές μέρες μετά δεν έφερνα στο στούντιο το τιμώμενο σήμερα τραγούδι που ξεκινάει με τον στίχο "Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα", το οποίο συγνώμη αν σας απογοητεύω αλλά όχι, δεν είναι εμπνευσμένο από τον Buzz Lightyear! Εδώ όμως πρέπει να σας αποκαλύψω κάτι κομβικό. Όσο κι αν το έψαξα, οι Ενδελέχεια δεν έχουν τραγούδι με τέτοιο τίτλο, ούτε καν παρόμοιο στίχο!!! Θα μείνει για πάντα ανεξήγητο μυστήριο...

Στην πρώτη του έκδοση το τελευταίο ρεφρέν του κομματιού, δεν γυρνούσε από άρνηση σε προτροπή αλλάζοντας τα "μην" με τα "να". Είχα θεωρήσει αρχικά πως ήταν δεδομένο πως το ρεφρέν ήταν σαφές πως λειτουργούσε χάριν ειρωνείας. Αλλά επειδή ήθελα το νόημα αυτού του κομματιού να είναι απολύτως σαφές κι οικουμενικό, αποφάσισα να το αλλάξω. Σταυρούλα κι ας έχεις χαθεί από τη ζωή μου χρόνια, thanks for that!! 

Τέλος να αναφέρω το απολύτως προφανές, ότι ο μύθος δηλαδή του Ικάρου ήταν πάντα από τους αγαπημένους μου και λόγω της λυρικότητάς του και λόγω του μηνύματος και της δραματικότητας του. Όσον αφορά τη μουσική του κομματιού, απλά "κύλησε" και γράφτηκε πάνω στους στίχους του. Τόσο φυσικά όσο ο Τσιάρτας θα "έπινε ένα ποτήρι νερό" για τους ποδοσφαιρόφιλους!

Αυτή ήταν η πρώτη έκδοση του "Η Ιστορία ενός Τραγουδιού". Ελπίζω να ακολουθήσουν πολλές περισσότερες...