Ομολογώ πως από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα τη
συγκεκριμένη στήλη για το blog της εκπομπής μου, της Σχολής Κακών Τεχνών, ανέμενα το πότε
θα ερχόταν η ώρα για να παρουσιαστεί εδώ κάποιο ελληνόφωνο album. Λοιπόν, η ώρα αυτή ήρθε! Είναι
γεγονός πως ο φετινός Δεκέμβρης ήταν τρομερά φτωχός αναφορικά με την ποσότητα
των κυκλοφοριών σε Ελλάδα κι εξωτερικό, όμως το εδώ παρουσιαζόμενο δεύτερο album του
Ιορδάνη Σιδηρόπουλου με τίτλο "Ψάχνω στο Φως" δεν είναι "ο
τυφλός που βασιλεύει στους μονόφθαλμους". Βρίσκεται εδώ επειδή, πάρα πολύ
απλά, τα σπάει!
Ο Ιορδάνης Σιδηρόπουλος είναι ένας πολύ ιδιαίτερος
τραγουδοποιός ο οποίος ξεκίνησε την πορεία του από τον Βόλο, απ' όπου και
κατάγεται. Μας συστήθηκε δισκογραφικά το 2013 με τον δίσκο
"Χειμώνας", έχει ήδη μοιραστεί τη σκηνή με σπουδαία ονόματα του
ελληνικού πενταγράμμου και φέτος κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό του album, ένα album που έχω
την αίσθηση ότι θα αποτελέσει το "ξεπέταγμά" του.
Όσον αφορά λοιπόν το "Ψάχνω στο Φως", να πω κατ'
αρχήν ότι μου έκανε τρομακτικά θετική εντύπωση το ότι επιτέλους μετά από καιρό
ακούω ΚΙΘΑΡΕΣ σ' ένα ελληνόφωνο album.
Κιθάρες σε πρωταγωνιστικό ρόλο, καταιγιστικά riffs, leads,
μελωδίες, κιθάρες να τα "χώνουν", κιθάρες να "δακρύζουν". Ο
δίσκος γενικά είναι πολύ δουλεμένος τόσο όσον αφορά το παικτικό μέρος, αλλά κι
όσον αφορά το κομμάτι της παραγωγής. Οι στίχοι είναι προσεγμένοι κι έχουν κάτι
να πουν, έχουν έμπνευση και βάθος. Στο ερμηνευτικό σκέλος, ο Ιορδάνης είχε ήδη
δείξει τις δυνατότητες του από το ντεμπούτο του, εδώ όμως είναι δυο σκαλιά
πάνω. Ίσως κάποιοι θεωρήσουν τις ερμηνείες του υπερβολικές, καθώς δεν ακολουθεί
μια συγκεκριμένη ερμηνευτική "μανιέρα", διαφοροποιείται, παίζει
"ρόλους", δεν προσπαθεί να εκμαιεύσει το να είναι ροκ ή το να είναι
"έντεχνος" ή ο,τιδήποτε άλλο. Δεν προσπαθεί να γράψει hit-άκια ή ευκολομνημόνευτα
ρεφρέν. Πάει όπου το εκάστοτε τραγούδι τον οδηγεί. Εγώ προσωπικά, επειδή
λατρεύω τους ερμηνευτές κι όχι τους τραγουδιστές-διεκπεραιωτές, εντυπωσιάστηκα
από τις ερμηνείες του στο σύνολο του album. Όσον αφορά τα τραγούδια, ξεχώρισα τα "Τσιμεντένια
Σοκάκια", την "Ελένη", τα "Παιδία του Δρόμου", αλλά
και το "Μας Προδώσαν", το οποίο ερμηνεύει ο τεράστιος Βασίλης
Παπακωνσταντίνου, σε μια από τις δυο "φιλικές" συμμετοχές που
υπάρχουν στο album (η
άλλη είναι της Ρίτας Αντωνοπούλου στο "Ο Κόσμος Άλλαξε Νωρίς").
Τ' αρνητικά του album; Κάποια riffs σου δίνουν την αίσθηση ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει, αν και
δεδομένα στη μουσική δεν υπάρχει παρθενογένεση, ενώ υπάρχουν ένα-δύο κομμάτια,
όπως το "Στους Ρυθμούς της Βροχής", τα οποία αν κι είναι καλά
τραγούδια μοιάζουν λίγο παράταιρα σαν ύφος σε σχέση με τα υπόλοιπα. Αυτά. Δεν
μπορώ να βρω άλλα!
